ozdoba

KANUT WIELKI

(1028-1035)

ozdoba
Władcy Norwegii
Harald I Pięknowłosy
Eryk Krwawy Topór
Haakon Dobry
Harald II Szara Opończa
Haakon Sigurdsson
Olaf I Tryggvasson
Swen Widłobrody
Olaf II Święty
Kanut Wielki
Magnus Dobry
Harald III Surowy
Magnus II Haraldsson
Olaf III Pokojowy
Haakon Magnusson
Magnus III Bosy
Olaf Magnusson
Eystein I Magnusson
Sigurd I Krzyżowiec
Magnus IV Ślepy
Harald IV Gille
Sigurd II Gęba
Inge I Garbaty
Eystein II
Haakon II Barczysty
Magnus V
Sverre Sigurdsson
Haakon III
Guttorm Sigurdsson
Inge II Baardsson
Haakon IV Stary
Magnus VI Prawodawca
Eryk II Wróg Księży
Haakon V Długonogi
Magnus VII Eriksson
Haakon VI Magnusson
Olaf IV
Małgorzata
Eryk III Pomorski
Krzysztof Bawarski
Karol I Knutsson Bonde
Chrystian I
Jan
Chrystian II
Fryderyk I
Chrystian III
Fryderyk II
Chrystian IV
Fryderyk III
Chrystian V
Fryderyk IV
Chrystian VI
Fryderyk V
Chrystian VII
Fryderyk VI
Kanut Wielki
Dynastia: Skjoldungów
Urodzony: pomiędzy
996-997
rokiem
Zmarł: 12 listopada 1035 roku
w Shaftesbury
Rodzice: Swen I Widłobrody i Świętosława
Sierpień 1013 W sierpniu 1013 roku Knut II wspólnie z ojcem wyruszył na podbój Anglii.
25 kwiecień 1014 Knut II pozostał w Anglii do Wielkanocy 25 kwietnia 1014 roku. W Gainsborough jego ojciec przed śmiercią uczynił go władcą Danii i Anglii. Po zgonie Swena Widłobrodego oprócz spraw administracyjnych na wyspie zatrzymały go z pewnością także narodziny jego syna Swena. Niestety, zdecydowana akcja zbrojna Ethelreda II zmusiła młodego władcę do wycofania się z Anglii i powrotu do ojczyzny. [więcej]
Maj 1014 Po powrocie Knut II został uroczyście przywitany przez swego brata Haralda II. Wspólnie uzgodnili, że w przyszłym roku przygotują wyprawę mającą na celu pokonanie Ethelreda II i odzyskanie angielskiej korony. Harald II nie zgodził się, niestety, na oddanie połowy władzy w Danii Knutowi pomimo tego, że była to wola ich nieżyjącego ojca. W maju 1014 roku, po ucztach, biesiadach i innych uroczystościach związanych z powrotem Knuta, bracia wyruszyli do Polski po swoją matkę Świętosławę, którą kilka lat wcześniej wygnał ich ojciec. [więcej]
Lato 1015 Latem 1015 roku Knut Wielki na czele floty składającej się ze 150-200 jednostek wyruszył na kolejną wyprawę do Anglii. Celem była angielska korona. W ekspedycji wspomogli Duńczyka: król Szwecji Olaf Skotkonung, norweski jarl i doświadczony wódz - Hladir Eryk oraz Thorkell - duński możny, który od dawna rezydował na wyspie i nikt lepiej niż on nie mógł znać sytuacji w Anglii. Liczebność armii Knuta szacuje się na 7,5 do 20 tysięcy wojowników. [więcej]
Sierpień 1015 Na przełomie sierpnia i września 1015 roku Knut II dotarł do Sandwich.
Jesień 1015 Po wylądowaniu na wyspie Knut II Wielki w pierwszej fazie inwazji skupił się na opanowaniu Wessexu. Cel został dość szybko osiągnięty, między innymi dzięki przejściu na stronę Duńczyków ealdormana Eadrica. Osłabiona w ten sposób armia Edmunda Żelaznobokiego nie stawiła zbyt dużego oporu. [więcej]
Zima 1015-1016 Zimą 1015 roku Knut II Wielki rozpoczął działania zbrojne w Mercji, następstwem których, dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, było zajęcie Northumbrii. [więcej]
Wiosna 1016 Wiosną 1016 roku Knut II Wielki zhołdował zachodnie tereny Anglii i powrócił na południe w miejsce stacjonowania duńskiej floty.
Kwiecień 1016 W kwietniu 1016 roku Knut II Wielki zatrzymał się w Southampton. Tam spotkał się z możnymi i duchowieństwem Anglii, którzy zgodzili się wybrać go na swego króla.
Maj 1016 Na początku maja 1016 roku oddziały Knuta II rozpoczęły oblężenie Londynu. [więcej]
18 październik 1016 18 października 1016 roku Knut II wygrał wielką bitwę z królem Anglii Edmundem II pod Ashingdon. Od tej pory władał połową wyspy włącznie z Londynem. Całość korony angielskiej przypadła mu już niedługo, ponieważ Edmund II zmarł 30 listopada 1016 roku. [więcej]
30 listopad 1016 30 listopada 1016 roku zmarł, a raczej został zamordowany, Edmund II Żelaznoboki. Knut Wielki, aby przejąć pełnię władzy w Anglii, musiał pozbyć się tych, którzy dziedziczyli koronę po poprzednich władcach.
Synowie Ethelreda II Bezradnego, Edward i Alfred, sami uciekli do Normandii. Ich przyrodni brat Eadwig został zamordowany.
Synowie Edmunda Żelaznobokiego, Edmund i Edward, zostali wywiezieni do Szwecji, a stamtąd udali się na Węgry.
1017 Po usunięciu niewygodnych osób i w porozumieniu z możnymi Knut Wielki na początku 1017 roku został koronowany na króla Anglii. Jedną z pierwszych decyzji nowego władcy było dokonanie podziału władzy na wyspie. Earl Streona otrzymał Mercię, Thorkell osiadł w Anglii Wschodniej, a Hladir Eryk w Northumbrii. Dla siebie Knut pozostawił Wessex oraz zwierzchnią władzę nad trójką earlów. [więcej]
Lipiec 1017 W lipcu 1017 roku Knut Wielki poślubił wdowę po Ethelredzie II Bezradnym - Emmę, którą trzymał do tej pory pod strażą. [więcej]
Boże Narodzenie 1017 W czasie Bożego Narodzenia 1017 roku Knut II Wielki skazał na śmierć ealdormana Mercji Eadrica Streonę, Northmana, syna ealdormana Leofwine - Ethelwearda, syna ealdormana Wessex - Ethelmaera i Brithrica - syna Elfheaha z Devonshire. [więcej]
1018 W 1018 roku sytuacja w Anglii była na tyle stabilna, że Knut Wielki postanowił zredukować armię. Wypłacił ostatni żołd w wysokości 72 tysięcy funtów srebra i większość oddziałów wysłał do Skandynawii.
1018 W 1018 roku w Oxfordzie Knut II Wielki ogłosił pokój pomiędzy Anglikami i Duńczykami i stał się jego gwarantem. W zamian mieszkańcy wyspy uznali jego władzę i złożyli deklarację wierności. Na zgromadzeniu tym ogłoszony został nowy kodeks prawa.
1018 W 1018 roku Knut II został królem Danii.
1019 W 1019 roku Knut II Wielki powrócił do Danii. Z pewnością głównym celem tej wyprawy było przejęcie duńskiej korony po zmarłym bracie Haraldzie II.
Prawdopodobnie wtedy przywiózł do ojczyzny angielskich mincerzy, którzy w mennicach w Lund i Viborgu rozpoczęli bicie monet, będących imitacjami pieniędzy anglosaskich.
17 kwiecień 1020 17 kwietnia 1020 roku Knut Wielki wziął udział w wielkanocnym zgromadzaniu możnych w Cirencester. Skazani na banicję zostali tu ealdorman Ethelweard oraz Eadwig, którzy podczas nieobecności króla w Anglii zainicjowali bunt, mający na celu zamach stanu. [więcej]
1020 Knut Wielki ufundował wzniesiony na polu bitwy pod Ashingdon kościół, który miał stać się miejscem modłów za dusze poległych w 1016 roku. Konsekracja świątyni odbyła się w 1020 roku. Dokonał jej arcybiskup Yorku, Wulfstan, a w uroczystości oprócz Knuta Wielkiego wziął udział także Thorkell oraz szerokie rzesze możnych świeckich i duchownych.
11 listopad 1021 11 listopada 1021 roku Knut Wielki skazał na banicję earla Thorkella, który prawdopodobnie powrócił do Danii. [więcej]
1022 W 1022 roku Knut II Wielki przedsięwziął karną ekspedycję na wyspę Wight.
1023 Około 1023 roku Knut Wielki wprowadził do obiegu nowy typ monety zwany Pointed Helmet. [więcej]
1023 Wiosną 1023 roku Knut II Wielki powrócił do Danii. Powodem eskapady był bunt Thorkella, który sprzymierzył się ze Słowianami nadbałtyckimi i stał się zarzewiem wojny domowej na Półwyspie Jutlandzkim. Knut,, wspomagany przez earla Godwina, doprowadził do zawarcia pokoju z buntownikiem, oddając mu władzę w Danii i swojego syna na wychowanie, a sam zabrał juniora Thorkella do Anglii.
8 czerwiec 1023 W 1023 roku Knut II Wielki wydał zgodę na translację relikwii św. Elfheaha, arcybiskupa Canterbury, który został zamordowany podczas najazdu Thorkella w 1012 roku. Szczątki świętego wydobyto 8 czerwca z londyńskiej katedry św. Pawła i przetransportowano do Christ Church w Canterbury. [więcej]
1026 W 1026 roku, podczas gdy Knut II Wielki przebywał w Anglii, na Danię najechali Olaf II Święty i Anund Jakob. W niedługim czasie udało im się spustoszyć Halland, Skanię i Zelandię.
Zamieszanie w Danii wywołane atakiem, wykorzystał jarl Ulf Thorgilsson, który doprowadził do uznania królem małoletniego Hardeknuta. Wyniesienie knutowego syna na duński tron, dało Ulfowi pełnię władzy na Półwyspie Jutlandzkim.
Te wydarzenie stały się bodźcem do powrotu Knuta Wielkiego do ojczyzny. [więcej]
1026 Knut II Wielki, docierając do Danii na czele ogromnej floty złożonej z duńsko-angielskich jednostek, najpierw stanął w Limfjordzie, gdzie połączył się z lokalnymi oddziałami i odebrał informacje o sytuacji w napadniętym kraju, a następnie ruszył na przeciw najeźdźcom w celu sprowokowania bitwy. Finałem tych wydarzeń stała się bitwa u ujścia rzeki Helgea.
1026 Po bitwie Knut II Wielki wrócił do Roskilde. Tutaj rozegrał niedokończoną partię szachów z Ulfem Thorgilssonem. Na drugi dzień Knut kazał go zabić. [więcej]
26 marzec 1027 Wiosną 1027 roku Knut II Wielki wybrał się na pielgrzymkę do Rzymu. 26 marca wziął udział w cesarskiej koronacji Konrada II.
1027 W 1027 roku w drodze powrotnej z Rzymu Knut II Wielki zawitał w Danii.
1027 W 1027 roku Knut Wielki podążył do Szkocji. Tam lokalny władca Malcolm poddał się władzy króla Anglii i Danii.
1028 Na początku 1028 roku Knut II Wielki wysłał posłów do króla Szwecji Anunda Jakoba. Delegacja nie przywiozła dobrych wieści. [więcej]
1028 W 1028 roku Knut II Wielki wysłał posłów do Olafa II Świętego, którzy mieli się upomnieć o niezapłacony trybut i uznanie zwierzchności władcy Danii nad Norwegią. [więcej]
1028 W 1028 roku na czele floty złożonej z 50 okrętów Knut Wielki z Anglii popłynął do Limfjordu. Następnie, zebrawszy dodatkowe siły, podążył do Norwegii. Pierwszym miejscem postoju Duńczyka stało się Agder. Tu zainicjował objazd norweskiego wybrzeża połączony z wiecami i agitacją tubylczej ludności. Kolejno odwiedzane skupiska ludzkie sukcesywnie uznawały władzę Knuta. Olaf II Święty, widząc sukces i potęgę króla Danii i Anglii opuścił ojczyznę, dzięki czemu Knut Wielki został norweskim królem. Władca trzech państw ustanowił jarla Hakona Erykssona swym namiestnikiem w nowo zdobytym kraju. [więcej]
1029 Latem 1029 roku przebywający w Anglii Knut Wielki gościł swego norweskiego pełnomocnika jarla Hakona Erykssona, który przybył na wyspę po swoją małżonkę. Jesienią namiestnik opuścił Anglię. W drodze powrotnej przepływając w pobliżu Orkadów rozpętała się burza, w wyniku której statek jarla Hakona zatonął. Morze pochłonęło jego ciało odbierając życie zasłużonego sługi króla trzech państw. Rok później Knut Wielki osadził w Norwegii swego syna z pierwszego małżeństwa - Swena, wraz z matką, którzy do tej pory rezydowali na wyspie Wolin.
1030 Około 1030 roku Knut Wielki wprowadził do obiegu nowy typ monety znany pod nazwą Short Cross.
1030 W 1030 roku próbę odzyskania władzy w Norwegii podjął Olaf II Święty, wykorzystując fakt, że rok wcześniej zmarł namiestnik Knuta Wielkiego jarl Hakon. Czoła byłemu władcy stawiła armia, uformowana przez norweskich możnych. Kwestia przejęcia władzy rozstrzygnęła się w bitwie pod Stiklestad, podczas której Olaf II Święty poległ. Knut Wielki namiestnikiem w Norwegii uczynił swojego syna Swena Knutssona. [więcej]
1034 W 1034 roku Knut II Wielki utracił władzę w Norwegii. Przyczyniła się do tego niepopularność rządów Swena Knutssona i czyniony przez niego ucisk fiskalny. Nowym władcą został Magnus Dobry, syn poległego w bitwie pod Stiklestad Olafa II Świętego. [więcej]
Złota myśl na dziś

Szukaj:


Zapisz się na bezpłatny newsletter:


Poprzednik: Olaf II Święty
Żony i potomstwo:

Pierwszą żoną Knuta została Elfgifu z Northampton - córka Elfhelma - earldormana Yorku.

  1. Harold I Zajęcza Stopa - król Anglii
  2. Swen Knutsson - namiestnik Knuta w Norwegii

Drugą żoną Knuta została w lipcu 1017 r. Emma - córka Ryszarda I Nieustraszonego - księcia Normandii, wdowa po królu Anglii Ethelredzie Bezradnym.

  1. Hardeknut
  2. Gunhilda - żona cesarza Henryka III
Następca: Magnus Dobry

Strona główna Władcy Ważne bitwy Polityka prywatności Antykwariat Księga gości



Copyright © 2006-2024 www.zamki.name. Wszystkie prawa zastrzeżone.

#Kanut_Wielki
#KanutWielki
686

...
ozdoba

[Zamknij]

W tym serwisie stosuje się pliki cookies w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, dzięki temu dostosowuje się on do Twoich indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. Możesz w każdym czasie dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej informacji znajdziesz w naszej Polityce Prywatności.