|
|
W dniach 13-14 kwietnia 989 roku między wojskiem autokratora. którego większość stanowiły siły ruskie, a przeważającym go liczebnie wojskiem uzurpatora pod Abydos rozegrała się rozstrzygająca bitwa. Wojskiem cesarskim dowodzili dwaj imperatorzy: Bazyli i Konstantyn, a buntownikami sam Bardas Fokas.[...]
Bazyli ruszył na czele Waregów, przeciwko niemu wyszedł uzurpator, prowadząc ze sobą Iberów. Jak podaje Diakon, Fokas był zaskoczony faktem, że cesarz jako pierwszy ruszył do ataku. W pewnej chwili jednak uzurpator spadł i konia i zmarł najprawdopodobniej w wyniku ataku serca. Na ten widok większość wojsk Fokasa ogarnął nieład. Uderzył na nich Bazyli z Waregami, zadając przeciwnikom dotkliwą klęskę. Głowę Bardasa Fokasa zatknięto ku przestrodze na włóczni i eksponowano w Konstantynopolu. Bunt zmierzał do końca. Groźba wisząca nad panowaniem Bazylego II i jego brata Konstantyna VIII została zażegnana.
Siły ruskie po sławetnej bitwie pod Abydos zajęte były pacyfikowaniem resztek buntowników oraz rozbiciem krótkotrwałej i słabej już rewolty ocalałego i najprawdopodobniej wypuszczonego z niewoli Bardasa Sklerosa. Cesarz porozumiał się z nim w końcu 989 roku i Bardas stał się poddanym cesarskim, wyrzekł się uzurpacji, za co został obdarzony tytułami i pozostawiony w spokoju.
Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 94-95
|
|
