W czasach Karola Wielkiego Saksonia przez długi czas nie mogła się pogodzić ze stale narzucaną jej zwierzchnością Franków. Bitwa pod Süntel w 782 roku jest jednym z przykładów potyczek pomiędzy Sasami i Frankami.

W 811 roku bułgarski chan Krum dokonał rzeczy, która wcześniej wydawała się niemożliwa. W górskich wąwozach Bułgarii szczęśliwie zniszczył bizantyjską armię Nicefora I. Śmierć cesarza na polu bitwy spowodowała niemały kryzys w Bizancjum. Sytuację tę starał się wykorzystać Krum. Wiosną 812 roku przekroczył południową granicę swego państwa i zdobył Dewelt, a jesienią Messembrię. Tego typu działanie musiało spowodować odwetową reakcję ze strony Bizancjum.

Przed swoją śmiercią Ludwik I Pobożny, chcąc uniknąć konfliktów pomiędzy synami, podzielił królestwo pomiędzy nich. Potomkowie uznali jednak, że ten podział jest niesprawiedliwy. Lotar I sprzymierzył się z Pepinem II Akwitańskim, a Ludwik II połączył swe siły z Karolem II.

Harald I Pięknowłosy wypłynął z Trondelagu i skierował się na południe. W okolicy wyspy Solskel zastąpili mu drogę przeciwnicy. Doszło do bitwy morskiej pomiędzy flotą Haralda a siłami królestw More i Romsdalu. Dowódcą armady Haralda najprawdopodobniej był Rongval ze względu na to, że przyszły król Norwegii był jeszcze za młody i zbyt mało doświadczony. Istnieją pewne przypuszczenia, że bitwy mogły być dwie, stoczone jedna po drugiej w przeciągu stosunkowo krótkiego czasu.

W sierpniu 876 roku zmarł Ludwik Niemiecki. To wydarzenie skłoniło Karola Łysego do podjęcia inicjatywy przyłączenia całej Lotaryngii do państwa zachodniofrankijskiego.

Bitwa ta datowana jest zgodnie z tradycją na rok 872, ale najnowsze badania wskazują, że czas potyczki należy przesunąć o kilka lat do przodu. Rok 890 jest bardziej prawdopodobną datą opisywanych tu wydarzeń.
Przyczyną batalii morskiej pod Hafrsfjord (okolice dzisiejszego Stavanger), która rozegrała się około 890 roku, było wciąż zwiększające się w Norwegii niezadowolenie ze wzrostu potęgi Haralda I. W skład koalicji oponentów Haralda Pięknowłosego weszły królestwa: Agderu, Telemarku, Rogalandu i Hordplandu pod dowództwem Kjotve.

Bitwa pod Bulgarofygon, która rozegrała się w 896 roku, stała się rozstrzygającym starciem w wojnie bizantyjsko-bułgarskiej, którą oba kraje toczyły od 894 roku. Symeon I Wielki, pokrzepiony niedawnym zwycięstwem w bitwie z Węgrami, miał prawo być niezadowolony z propozycji pokojowych, otrzymywanych z Konstantynopola. Z tego powodu zdecydował się na atak. Przekroczył granice z Cesarstwem i wtargnął do Tracji. Obie armie starły się pod Bulgarofygon. Dla wojsk bułgarskich bitwa zakończyła się świetnym zwycięstwem, po którym nastąpił marsz pod mury bizantyjskiej stolicy.

Bitwa pod Bratysławą była jednym z istotnych etapów wojny węgiersko-bawarskiej o hegemonię w Kotlinie Panońskiej

Bitwa ta rozegrała się w 910 roku w okolicy Auxerre. Była następstwem częstych najazdów i pustoszenia ziem Franków przez wikingów.

Bitwa pod Katasyrtą to kolejne stracie kampanii 917 roku. Wojsko bizantyjskie pod dowództwem Leona Fokasa próbowało zatrzymać podążającą w kierunku Konstantynopola armię Symeona I Wielkiego. Bitwa zakończyła się niepowodzeniem wojsk bizantyjskich. Na polu walki zginął Mikołaj, syn Dukasa.

Wiosną 917 roku, po zakończeniu udanej kampanii przeciwko Arabom, armia Konstantyna VII Porfirogenety rozpoczęła przygotowania do wojny z Bułgarią Symeona I Wielkiego. Bitwa, która rozegrała się nad rzeką Achelo, na równinie położonej między Messembrią i Anchialos (obecnie Nesebyr i Pomorie w Zatoce Burgaskiej), była pierwszym starciem w wojnie bułgarsko-bizantyjskiej, prowadzonej aż do 927 roku.

Bitwa pod Pege to kolejne stracie kampanii 921 roku w wojnie bułgarsko-bizantyjskiej 917-927.

Oblężenie Adrianopola to kolejny etap kampanii 922 roku w wojnie bułgarsko-bizantyjskiej 917-927. Symeon I Wielki podzielił swą armię na dwie części. Jedna z nich podążyła w rejon Konstantynopola, aby związać walką siły cesarskie, druga zaś przystąpiła do oblężenia Adrianopola.

Bitwa znana jest także jako bitwa pod Merseburgiem lub rzadziej bitwa pod Riade. Starły się w niej armia Henryka I Ptasznika i armia węgierskich koczowników. Przyczyną węgierskiego najazdu na germańskie terytorium było zaprzestanie płacenia trybutu Madziarom.

Bitwa, do której doszło w 934 roku, była konsekwencją wydarzeń sprzed czterech lat. W 930 roku, jeszcze za życia starego króla Haralda, władcą Norwegów ogłoszony został Eryk Krwawy Topór. Ten mściwy i żądny władzy człowiek miał już na rękach krew kilku swoich braci. Między innymi z tego powodu nie był postrzegany jako odpowiedni kandydat na króla. To stało się przyczyną buntu jego braci. Pierwszy ogłosił niepodległość pan Trondelagu, Halfdan Czarny. Do niego przyłączył się władca Vestfoldu, Olaf Geistaderalf. Potęga opozycji stała się zbyt dużą przeszkodą dla Eryka i, w celu wyrównania sił, sprawą zajęła się jego żona. Sposób, który przedsięwzięła, okazał się bardzo skuteczny, a mianowicie wynajęła osobę, której udało się otruć Halfdana Czarnego. Ten epizod spowodował, że Eryk poczuł się dużo pewniej i tym sposobem w 934 roku na polach Tunsbergu naprzeciwko siebie stanęli Eryk Krwawy Topór i jego brat Olaf Geistaderalf.

Oblężenie Augsburga stało się jednym z etapów węgierskiego najazdu na Bawarię w lipcu 955 roku.

Bitwa nad rzeką Lech, stoczona 10 sierpnia 955 roku, była jedną z najważniejszych potyczek średniowiecznej Europy, a przyczyną bitwy były częste najazdy Węgrów na Bawarię. Armia Ottona I pokonała w niej groźne węgierskie hordy, które łupiły cały ówczesny kontynent docierając do Italii, a nawet w głąb Hiszpanii.

Jesienią 955 roku po spektakularnym zwycięstwie nad Węgrami w bitwie nad rzeką Lech Otton I zdecydował ruszyć na Obodrzyców, którzy w lutym 955 roku wspólnie z grafem Wichmanem ropalili znicz buntu i spustoszyli Saksonię.
W tym celu zebrał armię i podążył za Łabę. Oddziały niemieckie wdarły się na terytorium Słowian. Dotarły do rzeki nazwanej przez Widukinda Raxą, a którą identyfikuje się jako niewielką rzeczkę Recknitz (Rzeknica), wpływającą na północ od Rostoku do Morza Bałtyckiego.
Tam wpadli w zasadzkę i zostali pozbawieni możliwości odwrotu. Podjęto z dowodzącym siłami słowiańskimi Stojgniewem próby pertraktacji, mające na celu wyprowadzenie sił germańskich z opresji, lecz zakończyły się one fiaskiem.

Bitwa pod Fitjar na wyspie Stord, stoczona w 961 roku, była efektem walki o tron Norwegii. Po jednej stronie stanęła armia ówczesnego norweskiego króla Haakona Dobrego, by zmierzyć się – po drugiej stronie - z wojskiem połączonych sił Haralda II Szarej Opończy i duńskiego króla Haralda Sinozębego.

Do bitwy pomiędzy wojskami Mieszka I a Wolinianami, dowodzonymi przez niemieckiego landgrafa Wichmanna, doszło 21 września 967 roku. Starcie to było konsekwencją trwających od 962 roku częstych najazdów niemieckiego landgrafa Wichmana - banity i wichrzyciela - na polskie ziemie.

W 965 roku bizantyjski cesarz Nicefor II odmówił Bułgarom zapłaty zaległego trybutu. Oprócz tego kazał wychłostać bułgarskich posłów. Po takim incydencie można było spodziewać się tylko jednego: wojny.

W 971 roku będący w odwrocie Światosław I został otoczony pod Dorostolą przez wojska Jana I Tzimiskesa.

Bitwa pod Cedynią to potyczka zbrojna, w której pierwszy historyczny władca Mieszko I pokonał niemieckie oddziały margrabiego Hodona.

Bitwa w okolicy Danevirke, stoczona w 974 roku, była efektem wydarzeń z roku poprzedniego. W 973 roku zmarł cesarz Otton I. Władzę po nim objął jego syn, Otton II. Przeciwko rządom młodego króla wystąpił Henryk Kłótnik. Z tego powodu doszło w Niemczech do pokaźnego chaosu.

Te zawirowania u południowego sąsiada wykorzystał król Danii Harald Sinozęby, który złupił północne Niemcy i zajął południową część Półwyspu Jutlandzkiego. W rewanżu armia Ottona II, wspomagana słowiańskimi oddziałami, ruszyła na północ.

Do bitwy doszło podczas najazdu cesarza Ottona II na ziemie czeskie. Przyczyną tej zbrojnej interwencji było udzielenie schronienia Henrykowi Kłótnikowi oraz poparcie jego buntu przez czeskiego księcia Bolesława II.

Oblężenie Paryża w 978 roku stało się zwieńczeniem kampanii Ottona II przeciwko Lotarowi I. Ofensywa niemieckiego króla była odwetem za atak władcy Franków na Akwizgran, który miał miejsce w czerwcu 978 roku.

Po nieudanym oblężeniu Paryża Otton II zarządził odwrót. Wycofujących się Niemców nękały oddziały Lotara I. Bitwa nad rzeką Aisne była ostatnim epizodem tej kampanii.

Bitwa ta jest jedną z ważniejszych w dziejach Skandynawii.

Otton II zjawił się w Italii pod koniec 980 roku. Przywołany przez papieża miał zrobić porządek z Saracenami, którzy od kilku lat pustoszyli południe Półwyspu Apenińskiego.

Oblężenie Tarentu, rozpoczęte w marcu 982 roku, było jednym z etapów kampanii Ottona II w południowej Italii.

Emir Abu al-Kasim dążył wszelkimi siłami do zatrzymania zwycięskiego pochodu Ottona II w południowej Italii. Ogłaszając wielką świętą wojnę ściągnął duże posiłki z Afryki Północnej. Do pierwszego spotkania obu armii doszło w pobliżu miasteczka Roseto, lecz Abu al-Kasim nie odważył się zaatakować i wycofał swe siły na południe, w okolice miasta Crotone, gdzie 13 lipca 982 roku koło Crotone, w pobliżu przylądka Cap Collone, na wschodnim wybrzeżu Kalabrii, wojska Ottona II starły się z wojskami emira muzułmańskiego.

W 984 roku król Szwecji Eryk Zwycięski pozbawił władzy swego bratanka Styrbjorna. To wydarzenie stało się główną przyczyną starcia, które nastąpiło rok później w okolicach rzeki Fyris (Fyrisvellir).

Po uporaniu się z problemami wewnętrznymi w cesarstwie Bazyli II zdecydował się rozpocząć kampanię, mającą na celu odzyskanie ziem, zagarniętych przez Bułgarów Samuela Komitopula. Na początek postanowił zdobyć twierdzę Serres.

Przegrana Bazylego II z Bułgarami w 986 roku w bitwie w Bramie Trajana była główną przyczyną buntu Bardasów, którzy zaczęli siać zamęt w Cesarstwie już w następnym roku. Po rocznych przygotowaniach Bazyli II zebrał armię i przystąpił do działań zbrojnych.

Bitwa pod Abydos była kolejnym i jednocześnie ostatecznym starciem bizantyjskiego cesarza Bazylego II ze zbuntowanymi oddziałami Bardasa Fokasa.

W czasie gdy bizantyjski cesarz Bazyli II odzyskiwał utracone ziemie w Bułgarii, na Aleppo najechali Egipcjanie. Aby ratować ten ważny przyczółek, cesarz wysłał tam swego magistra Michała Burzesa.

Po opuszczeniu bułgarskiej ziemi przez cesarza Bazylego II pod koniec 995 roku Samuel Komitopul przystąpił do odzyskiwania terytoriów, utraconych w latach 991-994. Ta wzmożona agresja bułgarskiego władcy spowodowała u strony bizantyjskiej chęć odwetu. W tym celu w 996 roku Bazyli II wysłał na północ pokaźny oddział zbrojnych pod dowództwem Nicefora Ouranosa.

Relacje między Danią a Norwegią były w tym czasie wyraźnie napięte. W 995 roku król Danii Swen Widłobrody dał schronienie wygnanym z Norwegii synom jarla Hladira Hakona, Erykowi i Swenowi. Za Eryka wydał nawet własną córkę. Z drugiej strony władca Norwegów Olaf Tryggvasson pojął za żonę siostrę duńskiego króla, podobno wbrew jego woli. To stale rosnące napięcie pomiędzy władcami Danii i Norwegii, którzy być może żywili do siebie nawzajem osobiste urazy pochodzące z czasów, kiedy wspólnie organizowali łupieskie wyprawy na tereny Anglii oraz ciągle rosnąca w skandynawskim rejonie pozycja Swena Widłobrodego sprzymierzonego z królem Szwecji Olafem Skotkonungiem, a także tęsknota duńskiego monarchy za utraconymi wpływami w Norwegii były głównymi przyczynami bitwy, która rozegrała się w cieśninie Oresund w 1000 roku.

Bitwa pod Ringmere, rozegrana 5 maja 1010 roku, była jednym z etapów najazdu armii Thorkella Wysokiego na Anglię.

Załagodzenie konfliktu z Arabami na południowych rubieżach Cesarstwa i ciągły brak ostatecznych rozstrzygnięć w wojnie z Bułgarią spowodowały, że wiosną 1014 roku Bazyli II zdecydował się przekroczyć granicę bułgarsko-bizantyjską. Bitwa pod Kleidion jest konsekwencją tych działań.

Cesarz dysponował armią, której liczebność szacowana jest na dwadzieścia - dwadzieścia pięć tysięcy żołnierzy. Z kolei car Samuel przeciwstawił wojska w liczbie ocenianej na piętnaście do dwudziestu tysięcy.

Oficjalną przyczyną najazdu Niemców na kraj Bolesława Chrobrego było niestawienie się polskiego księcia i zarazem niemieckiego lennika na żądanie cesarza Henryka II. Nieoficjalnym powodem było rozstrzygnięcie konfliktu, który pomiędzy tymi dwoma władcami już od dłuższego czasu trwał i narastał.

W 1015 roku Olaf II Święty, wykorzystując zaangażowanie się Duńczyków w kampanię na terenie Anglii, powrócił do Norwegii. Celem pojawienia się na ojczystej ziemi było przejęcie władzy oraz zrzucenie zależności wasalnej wobec Danii. Od samego początku fortuna sprzyjała Olafowi II. Dosyć szybko rozszerzał swoje panowanie w ojczyźnie. W opozycji stała jeszcze rodzina Hladir, której członkowie przez wiele lat byli namiestnikami Duńczyków w Norwegii.

Pewnego razu udało się schwytać i uwięzić młodego jarla Hladir Hakona Eirikssona, który w zamian za odzyskanie wolności miał uznać władzę Olafa II. Prawdopodobnie Hakon na tę propozycję nie przystał, został więc skazany na banicję.

W bitwie pod Ashingdon, rozegranej 18 października 1016 roku, starły się oddziały króla Anglii Edmunda II Żelaznobokiego z armią przyszłego króla Danii Knuta II Wielkiego. Potyczka była jednym z etapów inwazji Duńczyków na Anglię.

Oblężenie Niemczy w 1017 roku było kolejnym etapem wyprawy zbrojnej niemieckiego cesarza Henryka II przeciwko Polsce Bolesława Chrobrego. Cel wyprawy stanowiła chęć odzyskania terenów, zagarniętych wcześniej przez polskiego księcia, oraz jego nagminne nieposłuszeństwo wobec cesarskiego majestatu. Armia dowodzona przez Henryka II składała się z połączonych sił niemieckich, czeskich i lucickich i znacznie przewyższała liczebność armii polskiej. Z tego powodu Chrobry nie chciał na samym początku wielkiej bitwy, która prawdopodobnie zakończyłaby się jego klęską. Stał z boku kontrolując sytuację. Jedynie pojedyncze oddziały polskich łuczników uprzykrzały cudzoziemcom pobyt na Śląsku.

Oblężenie Sirmium, odległej twierdzy położonej na północ od Belgradu, było ostatnim etapem wojny bułgarsko-bizantyjskiej z lat 1015-1018. W 1018 roku tylko ta jedna warownia pozostawała niezdobyta. W celu złamania oporu obrońców Bazyli II wysłał pod mury twierdzy Konstantyna Diogenesa.

Bitwa, znana również pod nazwą bitwa pod Wołyniem, rozegrała się 22 lipca 1018 roku przy ujściu Huczwy do Bugu. Główną przyczyną najazdu Bolesława Chrobrego na kraj Jarosława I była chęć pozyskania kijowskiego tronu dla swojego zięcia Świętopełka. Oprócz tego polski książę liczył na odzyskanie Ziemi Czerwieńskiej, utraconej w 981 roku. Miał też osobisty powód: otóż w 1016 roku, aby ugruntować pokój z Rusią, poprosił Jarosława I o rękę jego siostry Predsławy. Niestety - nie dostał jej. Niemniej jednak urażona duma Bolesława miała szansę zostać wyleczona.

W końcu 1016 roku, kiedy armia Bazylego II zajęta była wojną z Bułgarią, Meles, inicjator buntu przeciw władzy Konstantynopola w Italii z lat 1009-1011, wspierany przez niemieckiego króla Henryka II, wtargnął na tereny należące do Bazylego II. W 1017 roku Meles trzykrotnie pokonał bizantyjskie oddziały. Te trudne okoliczności spowodowały, że Bazyli II wysłał do Italii Bazylego Boioannesa z dużą jednostką wojskową.

W 1026 roku duńskie terytorium najechały jednocześnie dwie sprzymierzone floty: norweska pod dowództwem Olafa II Świętego oraz szwedzka, na czele której stanął Anund Jakob. Ogrom zniszczeń jaki czyniły spowodował, że król Danii Knut II Wielki, rezydujący w tym czasie w Anglii, w bitwie postanowił rozstrzygnąć przyszłe losy Skandynawii. W tym celu, wzmocniony ogromną flotą, dopłynął do wybrzeży Jutlandii, a następnie ruszył naprzeciw najeźdźcom. Do spotkania obu armad doszło u ujścia południowoszwedzkiej rzeki Helgea.

Bitwa pod Tunga w 1028 roku była rezultatem konfliktu pomiędzy władcą zachodniej Norwegii Jarlem Erlingiem Skjalgsonem a królem Norwegii Olafem II Świętym.

W 1028 roku król Danii i Anglii Knut Wielki odebrał władzę w Norwegii Olafowi II Świętemu, który opuścił ojczyznę i schronił się na Rusi. Myśl o odzyskaniu królestwa nigdy nie opuściła Norwega i pobyt za granicą wykorzystał na zbieranie sił, które mogły mu pomóc w realizacji jego planów. Sprzyjająca sytuacja polityczna wytworzyła się w 1030 roku. Rok wcześniej tragicznie zmarł namiestnik Knuta Wielkiego w Norwegii - jarl Hakon. Właśnie to teoretyczne osłabienie próbował wykorzystać Olaf II Święty. Wysiłek odzyskania władzy na Półwyspie Skandynawskim zakończony został w bitwie pod Stiklestad, która rozegrała się 29 lipca 1030 roku.

W 1043 roku władca Rusi Jarosław I Mądry, dopingowany chęcią zdobycia dodatkowych łupów, zorganizował wyprawę morską, która miała dobrami z Konstantynopola zapełnić jego skarbiec.

Bitwa nieopodal Ostrowa była kulminacyjnym wydarzeniem buntu Jerzego Maniakesa przeciw władzy cesarza Konstantyna IX Monomacha.

Bitwa pod Hastings rozegrała się 14 października 1066 roku. Zmierzyli się w niej król Anglii Harold II oraz normandzki książę Wilhem I. Stawką była korona Anglii. Liczebnie siły były wyrównane. Naprzeciwko siebie stanęły dwie siedmiotysięczne armie.

3 marca 1067 roku nad Niemigą (obecnie centrum Mińska) starły się dwie armie. Pierwsza to drużyna Wsiesława Briaczysławicza - połockiego księcia, a druga to połączone siły trójki braci Izjasława I, Światosława II i Wsiewołoda.

Latem 1068 roku doszło do bitwy nad rzeką Alta w pobliżu Perejasławia Chmielnickiego. Naprzeciwko siebie stanęły oddziały Połowców pod dowództwem Sharukana oraz połączone siły ruskich książąt Izjasława I, Światosława II i Wsiewołoda.

Turcy Seldżuccy mniej więcej od 1048 roku rozpoczęli sukcesywne najazdy i bezkarne pustoszenie wschodnich terytoriów Cesarstwa Bizantyjskiego, osłabionego w tym czasie problemami wewnętrznymi. Roman IV Diogenes stał się pierwszym cesarzem, który przedsięwziął tak daleko posunięte działania, mające na celu zlikwidowanie tego problemu.

W bitwie pod Homburgiem nad rzeką Unstrut zmierzyły się niemiecka armia z Henrykiem IV na czele, wspomagana czeskimi oddziałami Wratysława II, oraz armia autonomicznej w tym czasie Saksonii, którą dowodził książę Otto z Northeim.

Bitwa pod Mellrichstadt, stoczona w sierpniu 1078 roku, była jednym z etapów wojny Henryka IV ze zbuntowanymi księstwami południowych Niemiec.

Bitwa pod Mühlhausen, rozegrana 27 lutego 1080 roku, była jednym z etapów wojny Henryka IV ze zbuntowanymi księstwami południowych Niemiec.

Bitwa nad Elsterą, rozegrana 15 października 1080 roku, była jednym z etapów wojny Henryka IV ze zbuntowanymi księstwami południowych Niemiec.

Bitwa pod Dyrrachium, która odbyła się 18 października 1081 roku, była pierwszym poważnym starciem wojny bizantyńsko-normańskiej.

W 1083 roku Robert Guiscard musiał opuścić bizantyjskie posiadłości. Powodem jego wyjazdu był Henryk IV, który zaatakował Państwo Kościelne i zdetronizował papieża Grzegorza VII. Zwierzchność nad armią pozostawił swemu synowi Boemundowi. Przez pół roku nowy dowódca próbował zdobyć Larisę, której obroną dowodził Leon Kefalas. Miasto pozostało jednak niezdobyte. Ten okres wykorzystał Aleksy I, który zebrawszy armię, podszedł pod mury Larisy i pokonał normańskie wojska. Pokonany Boemund schronił się w Kastorii. Tutaj spotkał go bunt nieopłaconego wojska. Z tego powodu udał się do ojca po pieniądze na żołd. Jesienią 1083 roku w pobliżu Kastorii znalazł się Aleksy I.

Bitwa na wyspie Kerkyra odbyła się jesienią 1084 roku. Była ona kolejnym etapem wojny bizantyńsko-normańskiej 1081-1085.

Bitwa pod Civetot była starciem ludowej części I wyprawy krzyżowej, która jako pierwsza dotarła do Konstantynopola, a następnie do Azji, z tureckimi siłami sułtana Kilidż Arslana I Ibn Sulajmana.

Oblężenie Nikei było pierwszym sprawdzianem wartości bojowej rycerskiej wyprawy krzyżowej do Jerozolimy. Jako pierwszy pod murami tego świetnie obwarowanego miasta stanął 6 maja 1097 roku Gotfryd z Bouillon. Sułtan Nikei Kilidż Arslan I, mając w pamięci kiepską jakość bitewną pielgrzymki ludowej, zlekceważył nowo przybyłe oddziały zachodnioeuropejskiego rycerstwa i skupił uwagę na działaniach, mających miejsce na rubieżach swojego państwa. W związku z tym twierdza wewnątrz posiadała niewielką formację obrońców.

Rozproszone po bitwie pod Niceą tureckie oddziały zostały zebrane i skoncentrowane w pobliżu Doryleum. Tu właśnie sułtan Kilidż Arslan urządził zasadzkę na podążających w kierunku Jerozolimy krzyżowców.
1 lipca 1097 roku grupa Boemunda z Tarentu została otoczona przez Turków. Europejczyków zasypano gradem strzał, bełtów, włóczni i kamieni. Pojedyncze muzułmańskie oddziały szarpały otoczonych ze wszystkich stron.

Oblężenie potężnej twierdzy Antiochii stało się kolejnym etapem I wyprawy krzyżowej.

Oblężenie Ma'arrat an-Numan 1098 było jednym z epizodów I wyprawy krzyżowej.

Hisn al-Akrad (Zamek Kurdów) to kolejne miejsce, w którym krzyżowcy postanowili zaopatrzyć się w żywność i wodę.

14 lutego armia krzyżowców znalazła się pod Arką.

Oblężenie Tortosy było kolejnym etapem I wyprawy krzyżowej do Jerozolimy.

Wieczorem 7 czerwca 1099 roku armia krzyżowców rozbiła obóz pod murami Jerozolimy. Z góry ich ruchy obserwował egipski garnizon, którego dowódcą był Iftichar ad-Daula. Jego decyzją podczas przygotowań do obrony pozbyto się z miasta wszystkich chrześcijan. Doświadczony żołnierz zadbał także o to, aby w okolicy było trudno o wodę i pożywienie. Większość źródeł została zatruta, a ziemia ogołocona z zapasów, upraw i zwierząt hodowlanych oraz drzew, mogących posłużyć jako materiał do budowania konstrukcji i machin oblężniczych.

Bitwa o Laodyceę 1103 była potyczką cesarza Aleksego I Komnena z wojskami Boemunda hrabiego Antiochii.

Bitwa pod Visé, rozegrana 22 marca 1106 roku, była ostatnim już epizodem konfliktu ojca z synem, czyli cesarza Henryka IV z Henrykiem V.

Oblężenie Kolonii w lipcu 1106 roku było reakcją Henryka V na wydarzenia z marca 1106 roku. Wtedy to mieszkańcy Kolonii zamknęli bramy przed Henrykiem V, uciekającym po przegranej bitwie pod Visé.

Oblężenie Brindisi było nieudaną próbą zdobycia normańskiej twierdzy, podjętą przez Izaaka Kontostefana, dowódcę floty cesarza Aleksego Komnena.

Jesienią 1107 roku na czele zbrojnej floty wyruszył z Bari w kierunku Bizancjum długo zapowiadany i żądny cesarskiej krwi Boemund. Dwanaście okrętów bojowych, otoczonych statkami transportowymi, dopłynęło do bizantyjskiej ziemi w okolicy Aulony. Norman dosyć szybko przejął miasto, a następnie rozpoczął marsz w kierunku Dyrrachium, gdzie na początku 1108 roku rozpoczął oblężenie tego świetnie obwarowanego grodu.

Późną wiosną 1108 roku Boemund, nie zdobywszy Dyrrachium, odszedł spod twierdzy, szukając starcia z cesarskim wojskiem na lądzie.

Potyczka pod Bytomiem Odrzańskim w sierpniu 1109 roku była jednym z etapów najazdu Henryka V na kraj Bolesława Krzywoustego.

Oblężenie Głogowa w sierpniu 1109 roku było jednym z etapów najazdu Henryka V na kraj Bolesława Krzywoustego. Trzytygodniowe zmagania niemieckiego króla z mężnymi obrońcami grodu zakończyły się niepowodzeniem oblegających.

Bitwa w lesie nad rzeką Trutiną, rozegrana 8 października 1110 roku, była odpowiedzią na narastający od 1109 roku konflikt pomiędzy polskim księciem Bolesławem Krzywoustym a czeskim księciem Władysławem I.

Bitwa pod Welfesholz, rozegrana 11 lutego 1115 roku, była starciem cesarza Henryka V ze zbuntowanymi księstwami niemieckimi.

W 1128 roku książę Sycylii i Kalabrii Roger II stał się także władcą Apulii. Niestety południowa Italia była wówczas miejscem, gdzie często dochodziło do buntów i trudno było zapanować nad tymi terenami. Oblężenie Amalfi jest jednym z przykładów tego typu lokalnych rebelii.

Bitwa nad rzeką Sajo, do której doszło 22 lipca 1132 roku, była owocem jednego z projektów Bolesława Krzywoustego. Polski książę postanowił osadzić na węgierskim tronie Borysa, syna byłego króla Węgier - Kolomana Uczonego. Swego czasu Borys wraz z matką Eufemią został przez ojca wypędzony z Węgier. Powodem banicji była domniemana niewierność królowej. Właśnie ten lekko zaplątany wątek stał się kanwą działań czterech państw.

25 lipca 1132 roku król Sycylii Roger II stoczył bitwę z koalicją zbuntowanych baronów Roberta z Kapui oraz Rajnulfa hrabiego Alife.

W następnym roku, po przegranej bitwie pod Nocerą, król Sycylii Roger II przygotował kampanię, mającą na celu przywrócenie porządku w Kalabrii i Apulii oraz ukaranie buntowników. Oblężenie Montepeloso z 1133 roku jest jednym z etapów tych zakrojonych na ogromną skalę zmagań.

Oblężenie Benewentu w 1137 roku było kolejnym etapem kampanii cesarza Lotara III w południowej Italii.

Oblężenie Salerno w 1137 roku było kolejnym etapem kampanii cesarza Lotara III w południowej Italii.

Po wyjeździe Lotara III z Italii Roger II powrócił na kontynent, aby odzyskać utracone na rzecz cesarza ziemie. Po początkowych spektakularnych sukcesach, na równinie Rignano niedaleko Siponto, doszło do spotkania armii króla Sycylii z wojskami jego odwiecznego wroga, Rajnulfa hrabiego Alife.

Po oficjalnym uznaniu Rogera II przez papieża Innocentego II królem Sycylii i księciem Apulii władca południowej Italii rozpoczął odzyskiwanie zbuntowanych miast. Po przyłączeniu Troi przyszedł czas na Bari.

Na przełomie 1145 i 1146 roku Władysław II Wygnaniec kazał oślepić i wygnać z kraju palatyna Piotra Włostowicza - człowieka, który robił, co mógł, aby zażegnać liczne konflikty pomiędzy Władysławem i jego młodszymi braćmi. Starał się być arbitrem w rodzinnym sporze, a co za tym idzie, pilnował, aby testament Bolesława III Krzywoustego był respektowany. To wydarzenie spowodowało ogólne oburzenie w kraju. Wielu spośród możnych, stojących u boku Władysława II, przeszło na stronę opozycji. W wyniku tych wydarzeń w 1146 roku najstarszy z braci ponownie wszczął działania zbrojne i po pierwszych militarnych sukcesach na terenach Mazowsza i Sandomierszczyzny znalazł się pod Poznaniem, w którym schronienie znaleźli młodsi bracia: Bolesław IV Kędzierzawy, Mieszko III Stary i Henryk Sandomierski.

Bitwa pod górą Kadmos była jedną z potyczek francuskiej pielgrzymki, biorącej udział w II wyprawie krzyżowej.

Po kolejno następujących po sobie porażkach wojsk krzyżowców, biorących udział w II wyprawie krzyżowej, pod Doryleum (październik 1147) i dwukrotnie pod Laodyceą nad Likosem (październik 1147 i styczeń 1148), 24 czerwca 1148 roku w Palmarei pod Akką odbyła się narada wojenna, na której zdecydowano, że kolejnym celem wyprawy krzyżowej będzie Damaszek.

Oblężenie Tortony w 1155 było jednym z epizodów wyprawy Fryderyka Barbarossy do północnej Italii.

Oblężenie Mediolanu było jednym z etapów karnej ekspedycji do północnej Italii, jaką przedsięwziął Fryderyk I Barbarossa w 1158 roku.

W 1159 roku dalej trwał konflikt pomiędzy cesarzem Fryderykiem I Barbarossą a bogatymi włoskimi miastami. W tym czasie Cremona obiecała zapłacić piętnaście tysięcy marek w srebrze za zniszczenie umocnień sprzymierzonej z Mediolanem Cremy.

Wiosną 1160 roku przebywający w Italii Fryderyk I Barbarossa postanowił dać odpocząć części oddziałów i pozwolił im powrócić do ojczyzny. Tego typu swoisty urlop leżał w interesie cesarza, ponieważ wojska wasali nie mogły przebywać dowolnie długo z dala od swoich włości z tego powodu, że mogliby w ten sposób utracić władzę, a więc także dochody, z których finansowano wyprawy seniora. Ta skromna armia stała się łatwym kąskiem dla wojsk sprzymierzonych z Mediolanem i z tego powodu latem 1160 roku doszło do bitwy pod Carcano.

O tym, że nadszedł czas finalnej rozprawy z Mediolanem, cesarz Fryderyk I Barbarossa przekonał się już latem 1160 roku, kiedy to poniósł klęskę w bitwie pod Carcano. Obrzydliwie bogate i lekceważące władzę cesarską miasto poczynało sobie coraz pewniej. Fryderyk I jeszcze w tym samym roku ogłosił koncentrację wojsk pod Mediolanem i wyznaczył ją na drugi tydzień po Wielkanocy następnego roku 1161.

Bitwa na terenie Prus 1166 roku to jedna z krucjat Bolesława IV Kędzierzawego, tym razem zakończona klęską polskiego księcia zwierzchniego.

Na przełomie 1166 i 1167 roku Szirkuh, jeden z wysoko postawionych urzędników Damaszku, wyruszył na wyprawę zbrojną do Egiptu. Po nierozstrzygniętej potyczce z armią egipsko-frankijską wycofał się do Aleksandrii. Niedługo potem Frankowie i Egipcjanie oblegli miasto i utworzyli blokadę, aby odciąć dostawy żywności. Tak duża ilość wojska długo nie wytrzymałaby bez pożywienia, więc z większością swych oddziałów Szirkuh opuścił miasto i pustynnym szlakiem pomaszerował na południe, aby ominąć skoncentrowane siły wroga, a w Aleksandrii pozostawił mniejszy oddział pod dowództwem Saladyna.

W maju 1167 roku, podczas czwartej wyprawy cesarza Fryderyka Barbarossy do Rzymu, arcybiskup Kolonii i kanclerz Rainald z Dassel pustoszył ze swoim oddziałem jego okolice. W tym czasie cesarz zajęty był oblężeniem Ankony.

Pod koniec lata 1169 roku cesarz Manuel I Komnen wysłał flotę pod dowództwem Andronikosa Kontestefanosa do Egiptu. Eskadra ta miała wspólnie z lądową armią króla Jerozolimy Amalryka I zaatakować Egipt. Ekspedycja zakończyła się trzymiesięcznym oblężeniem Damietty, bronionej przez oddziały Saladyna.

12 marca 1171 roku z rozkazu cesarza Manuela I Komnena wszystkich Wenecjan zamieszkujących terytorium Cesarstwa Bizantyjskiego aresztowano, a ich mienie zostało skonfiskowane. Ta prowokacja musiała doprowadzić do zbrojnego konfliktu, który niedługo potem się narodził. Nieprzyjazne stosunki pomiędzy dwoma rywalami próbowała wykorzystać dyplomacja zachodniego cesarza Fryderyka I Barbarossy. 1 kwietnia 1173 roku zawarto niemiecko-wenecki sojusz skierowany przeciwko Ankonie, czyli bizantyjskiemu przyczółkowi na Półwyspie Apenińskim. Oblężenie miasta rozpoczęło się niedługo po tym.

W 1174 roku spora grupa sąsiadów weszła w koalicję, która nosiła się z zamiarem wspólnego ataku na Egipt. W sojuszu znaleźli się: król Jerozolimy Amalryk I, władca Syrii Nur ad-Din i król Sycylii Wilhelm II Dobry. Osłabiony wewnętrznymi niepokojami Egipt wydawał się łatwym kąskiem. Saladyn pełniący funkcję egipskiego wezyra uporał się z buntem fatymidów już w kwietniu tego roku. Ugaszony ogień społecznych niepokojów nad Nilem zatrzymał na jakiś czas zapędy króla Jerozolimy, który chwilowo zrezygnował z ataku na Egipt. W maju zmarł władca Syrii, więc nieuregulowana sytuacja w tym kraju zahamowała pochód syryjskiej armii, zaś 14 lipca 1174 roku zmarł Amalryk, więc tym sposobem odpadł następny koalicjant. 28 lipca 1174 roku do egipskich wybrzeży dopłynęła tylko flota króla Sycylii, która, pomimo braku wsparcia z innych stron, podjęła się próby zdobycia Aleksandrii.

Pomiędzy Piacenzą i Asti nad rzeką Tanaro Liga Lombardzka wybudowała w 1168 roku zamek Alessandria. Miejscowość miała się stać siedzibą papieża Aleksandra III.

W październiku 1174 roku Saladyn wkroczył do Damaszku. W listopadzie 1174 dotarły do niego wiadomości, że Aleppo jest wrogo do niego nastawione oraz wysunęło żądania, by opuścił Syrię i powrócił do Egiptu. Saladyn nie przestraszył się gróźb i ruszył w kierunku Aleppo. 8 grudnia 1174 roku dotarł do Hims. Miasto dość szybko się poddało, a jedyny opór stawiali obrońcy cytadeli. Aby nie tracić czasu na długie oblężenie, Saladyn pozostawił mały oddział kontrolujący cytadelę, a sam podążył w kierunku Aleppo. Tam zaistniałe okoliczności sprawiły, że musiał wycofać się ponownie do Hims. Gdy los spowodował, że musiał się tu zjawić, postanowił doprowadzić sprawy do końca i złamać opór obrońców cytadeli.

Po zwycięskim oblężeniu Hims Saladyn zajął Baalbek. Tu dowiedział się o przybyciu w rejon Hamy wojsk z Aleppo i Mosulu. Początkowo, aby uniknąć rozlewu krwi, próbował negocjować z przybyszami, lecz, pomimo tego iż zaproponował im oddanie dotychczasowych zdobyczy w północnej Syrii, oferta jego nie zyskała aprobaty. W związku z tym obie strony rozpoczęły przygotowania do bitwy, która rozegrała się 13 kwietnia 1175 roku.

Pokonując połączone siły Aleppo i Mosulu w bitwie pod Hamą w 1175 roku Saladyn miał nadzieję na pokój w Syrii. Niestety już wczesną wiosną 1176 roku władca Mosulu Sajf ad-Din Ghazi przekroczył Eufrat i ruszył w kierunku Aleppo. W tym momencie okazało się, że wojna jest nieuchronna.

Przyczyną kolejnej wojny na północy Włoch był brak płaszczyzny porozumienia pomiędzy cesarzem Fryderykiem I a przedstawicielami Ligi Lombardzkiej, którzy zażądali uznania przez cesarza papieża Aleksandra III oraz równych praw dla Alessandrii. Na to niemiecki władca nie chciał się zgodzić.

Seldżucki sułtan Ikonium Kilidż-Arslan w 1162 roku zawarł z bizantyjskim cesarzem Manuelem I Komnenem porozumienie, w myśl którego Turek zobowiązał się dostarczać oddziały posiłkowe dla Cesarstwa. Zaangażowanie się Cesarstwa w wojny z Węgrami, Serbami i Wenecją spowodowało, że obietnice te nigdy nie zostały spełnione. Czas ten Kilidż-Arslan wykorzystał na umocnienie swej władzy, a poparcie, jakie otrzymał od cesarza Fryderyka I Barbarossy, spowodowało, że w 1175 roku zostały zerwane przyjazne stosunki z Bizancjum. Następstwem tej trudnej sytuacji politycznej była zbrojna interwencja cesarza Manuela I Komnena, który już w następnym roku wkroczył na teren Ikonium.

W 1177 roku przebywający w Egipcie Saladyn otrzymał informację, że może spodziewać się ataku połączonych sił Królestwa Jerozolimy i Bizancjum. Niezwłocznie rozpoczął przygotowania do obrony wzmacniając graniczne twierdze. W czerwcu opuścił Kair i wyruszył do Palestyny, rozbijając obóz w Fakusie i tam oczekując agresorów. Żadna obca armia nie zbliżyła się, więc powrócił do Egiptu. W listopadzie podjął kolejną akcję, lecz tym razem zaczepną. 23 listopada 1177 roku dotarł do Askalonu. Dwudziestotysięczna armia, jaką przywiódł ze sobą, robiła wrażenie. Król Jerozolimy Baldwin Trędowaty nie znalazł w sobie tyle odwagi, by podjąć wyzwanie i stoczyć walną bitwę. Dwa dni później wycofał się z Askalonu i rozpoczął marsz wzdłuż wybrzeża. Tymczasem Saladyn oddelegował część oddziałów, by pustoszyły okolicę i zdobywały zaopatrzenie. Kiedy dowiedział się o oddalającej się armii Franków, wyruszył im naprzeciw, lecz jego armia była już skromniejsza o rozproszone oddziały.

W 1179 roku przebywający w Syrii Saladyn dowiedział się o pustoszącej pogranicze armii Franków, więc wyruszył im naprzeciw.

Po zwycięskiej bitwie pod Mardż Ujun Saladyn kontynuował walkę z królem Jerozolimy Baldwinem Trędowatym. Następnym etapem było oblężenie Bajt al-Ahzan rozpoczęte 25 sierpnia 1179 roku.

W 1182 roku wygasł zaprzysiężony dwa lata wcześniej pokój z Królestwem Jerozolimy. Saladyn powrócił z Egiptu do Syrii. Po dotarciu do Damaszku i połączeniu sił egipskich z syryjskimi rozpoczął kampanię przeciwko Frankom. Bitwa pod Bajsan w 1182 roku była jednym z etapów tego przedsięwzięcia.

Oblężenie Bejrutu w lipcu 1182 roku było kolejnym etapem walki Saladyna z Frankami.

Oblężenie Sindżaru w grudniu 1182 roku było kolejnym etapem prowadzącym Saladyna do zdobycia Aleppo.

Po zdobyciu Sindżaru w grudniu 1182 roku i demonstracji siły pod Harzamem w marcu 1183 roku Saladyn otrzymał od kalifa pozwolenie na zajęcie Amidu, z czego niezwłocznie postanowił skorzystać. 13 kwietnia 1183 roku stanął pod murami twierdzy, a trzy dni później rozpoczął oblężenie.

W 1183 roku doszło do przetasowania w administracji Saladyna. Pełniący rolę namiestnika w Egipcie Al-Adil miał objąć urząd władcy Aleppo, a jego dotychczasowy urząd został powierzony Takiemu ad-Dinowi. Do spotkania Saladyna i Al-Adila miało dojść pod Kerakiem, który wówczas należał do Renalda z Chatillon. Saladyn, który dotarł z armią pod Kerak dużo wcześniej niż egipskie oddziały, prawdopodobnie aby dać zajęcie swoim oddziałom, rozpoczął regularne oblężenie zamku.

Po bizantyjskie złoto sto lat wcześniej przybył tu Robert Guiscard i to on wyznaczył kierunek normańskich dążeń. Osłabienie Cesarstwa, które nastąpiło podczas rządów Andronika I Komnena, ponownie postanowili wykorzystać Normanowie z Sycylii.

W 1187 roku Saladyn rozpoczął długo zapowiadaną walkę z niewiernymi. Pod koniec maja w okolicy Jeziora Tyberiadzkiego przekroczył Jordan i rozpoczął pustoszenie terytorium Królestwa Jerozolimy. Bitwa pod Seforis była pierwszym etapem tej kampanii.

Oblężenie Tyberiady było kolejnym etapem kampanii Saladyna przeciwko Królestwu Jerozolimy. Pod koniec czerwca 1187 roku muzułmanie po przekroczeniu granicy zajęli występ górski na północ od Kafr Sabt, miejscowości leżącej pomiędzy Tyberiadą a Seforis, gdzie rozmieścili swe oddziały łacinnicy pod wodzą Gwidona de Lusignan. 2 lipca 1187 roku sułtan dał rozkaz do ataku na Tyberiadę.

Bitwa pod Rogami Hittinu była kolejnym etapem kampanii, rozpoczętej przez Saladyna w walce przeciwko Królestwu Jerozolimy. Napięcie pomiędzy rywalami zaczęło coraz bardziej narastać po śmierci (16 marca 1185 roku) jerozolimskiego władcy Baldwina IV Trędowatego. Było ono potęgowane nierespektowaniem pokojowych układów i wzajemnymi napaściami, mającymi na celu spustoszenie terenów sąsiada. Wydarzenia nabrały tempa w chwili, gdy sułtanowi udało się zebrać potężną trzydziestotysięczną armię, z którą pod koniec czerwca 1187 roku przekroczył granicę w okolicach Jeziora Tyberiadzkiego, a następnie zajął występ górskiego zbocza na północ od Kafr Sabt, miejscowości leżącej pomiędzy Tyberiadą a Seforis, gdzie rozmieścił wojska król Jerozolimy Gwidon de Lusignan. Przez kilka dni żadna armia nie wykazała inicjatywy. 2 lipca 1187 roku Saladyn dał rozkaz do ataku na Tyberiadę, która dość szybko została zdobyta i gdzie pojmano żonę Rajmunda z Trypolisu. Kolejny ruch wykonał Gwidon de Lusignan. Rankiem w piątek 3 lipca armia Franków wyruszyła z Seforis na wschód w kierunku Tyberiady. Całe zgromadzone naprężenie pomiędzy oponentami znalazło swe ujście właśnie tu pod wioską Hittin.

Po wspaniałym zwycięstwie pod Hittinem Saladyn przejął większość zamków położonych na terenie Królestwa Jerozolimy. 20 września znalazł się pod stolicą chrześcijańskiego państwa, rozbijając obóz po zachodniej stronie przyległego do murów terenu.

Po wypełnionej sukcesami kampanii 1187 roku, uwieńczonej zdobyciem Jerozolimy, Saladynowi pozostał do zdobycia jedynie Tyr, który stał się ostatnim przyczółkiem krzyżowców. Zebrała się w nim dosyć duża załoga rycerzy i żołnierzy, pochodzących ze wszystkich zdobytych przez muzułmanów twierdz. Oprócz tego Konrad z Monferratu skorzystał z pewnej swobody, którą zostawił mu Saladyn, i wzmocnił fortyfikacje Tyru oraz kazał wykopać fosę przez przesmyk na grobli Aleksandra. Muzułmanie podeszli pod twierdzę 12 listopada 1187 roku.

Po podpisaniu ośmiomiesięcznego rozejmu z Antiochią i krótkim odpoczynku w Damaszku, na początku listopada 1188 roku, Saladyn przystąpił do kolejnej wyprawy przeciwko Frankom. Niedługo potem do listy jego zamków dołączył Safad i Kerak. Po nich przyszedł czas na Kaukab, który zaatakowany został w połowie grudnia.

Po wspaniałym zwycięstwie w bitwie pod Hitinem i pełnym sukcesów roku 1188, w maju 1189 roku Saladyn kontrolował całe Królestwo Jerozolimy, lecz oprócz Tyru, który stał się przyczółkiem chrześcijan. W tym mieście koncentrowały się oddziały Franków i do niego przybywały nowe kontyngenty rycerzy z Europy. W sierpniu 1189 roku armia ta poczuła się na tyle silna, by rozpocząć kontrofensywę. Jej pierwszym celem stała się Akra (Akka), pod którą frankijska armia znalazła się 27 sierpnia 1189 roku.

W trakcie podróży Ryszarda I Lwie Serce do Ziemi Świętej 1 maja 1191 roku jego flota przeżyła potężną burzę. Spora ilość jego jednostek spoczęła na mieliźnie u wybrzeży Cypru. Tam załogi jego statków zostały ograbione i uwięzione przez samozwańczego "cesarza" Cypru Izaaka Komnena. W areszcie pojawiła się nawet siostra angielskiego monarchy Joanna oraz jego narzeczona Berengaria. Posłowie, których wysłał król Anglii, nie byli w stanie załagodzić konfliktu, więc Ryszard I Lwie Serce zdecydował się na zbrojne rozwiązanie problemu.

Po udanej kampanii Ryszarda I Lwie Serce, zakończonej zdobyciem Akki, wojska chrześcijańskie zaczęły posuwać się na południe wzdłuż wybrzeża. Marsz oddziałów cały czas obserwowały wojska Saladyna. Obie armie szukały odpowiedniego terenu do stoczenia bitwy. Taką właśnie przestrzeń znalazły pod Arsufem.

Wzmocniony napływającymi z różnych stron posiłkami Saladyn zdecydował się na oblężenie Jafy.

Po śmierci Kazimierza II Sprawiedliwego krakowski tron przypadł jego synowi Leszkowi Białemu. To postanowienie możnych powzięte było wbrew testamentowi Krzywoustego, według którego władzę w stolicy powinien dziedziczyć najstarszy z rodu: w tym przypadku Mieszko III Stary. Książę wielkopolski poczuł się nim dotknięty na tyle, że zorganizował koalicję i późnym latem 1195 roku ruszył w kierunku Krakowa po władzę.

Korporacją wynajętą przez przywódców IV wyprawy krzyżowej do przetransportowania krzyżowców w rejon walk była Republika Wenecji. Przedstawiona w ofercie cena za wykonanie usługi znacznie przewyższała możliwości organizatorów wyprawy. W związku z tym, że w okolicach Wenecji od maja 1202 roku zaczęły gromadzić się tłumy pielgrzymów, a deficyt w kasie opiewał na kwotę 34 000 marek, doża wenecki Dandolo zwrócił się do przywódców krucjaty z propozycją odroczenia terminu płatności w przypadku, gdyby krzyżowcy zdecydowali się odebrać królowi Węgier utracone przez Wenecjan w 1186 roku miasto Zara (Zadar). Pomimo początkowych sprzeciwów, wynikających głównie z tego powodu, że chrześcijanie musieliby walczyć z chrześcijanami, w końcu sztab dowodzenia IV wyprawy krzyżowej zdecydował się na takie rozwiązanie tego olbrzymiego problemu finansowego.

Pomysł zdobycia Konstantynopola podsunął uczestnikom IV wyprawy krzyżowej Aleksy IV Angelos, wspierany przez niemieckiego Filipa Szwabskiego. Pewna część pielgrzymów, niedopuszczająca możliwości rozlewu krwi chrześcijan, nie zgodziła się na to. Jednak ogromnej większości krzyżowców było obojętne, kto będzie ginął w walce. Z tego powodu w czerwcu 1203 roku pod murami bizantyjskiej stolicy zaczęły gromadzić się tłumy żądne łupów, znajdujących się za murami tego wspaniałego miasta.

Kiedy wieść o tym, że król Anglii Jan I wziął udział w morderstwie władcy Bretanii Artura Plantageneta, rozprzestrzeniła się, przez Normandię przelała się fala rebelii. Ogromna część baronów wypowiedziała posłuszeństwo Janowi I i przeszła na stronę króla Francji Filipa II Augusta. Francuski monarcha postanowił maksymalnie wykorzystać ten sprzyjający dla siebie czas i w sierpniu 1203 roku rozpoczął oblężenie Château Gaillard.

Już w listopadzie 1203 roku Aleksemu IV zaczęło brakować środków na wypłacenie zobowiązań krzyżowcom. Relacje pomiędzy dwoma obozami bardzo się zepsuły. Prawdopodobnie już wtedy w głowach przywódców IV krucjaty urodził się pomysł zdobycia Konstantynopola i przyłączenia go do Kościoła zachodniego. Na domiar złego pod koniec stycznia 1204 roku w stolicy Bizancjum miał miejsce zamach pałacowy, w wyniku którego Aleksy IV został uwięziony i niedługo potem zamordowany. Nowym cesarzem ogłosił się Aleksy V Murzuflos, który próbował negocjować z Krzyżowcami, lecz do porozumienia nie doszło. W związku z tym nie pozostało nic innego, jak swoich racji dowieść w walce.

W lutym 1205 roku w Tracji wybuchło powstanie przeciwko nowej władzy z Konstantynopola. Bunt podsycany był przez bułgarskiego cara Kałojana, który podobnie jak grecka ludność doznał upokorzenia od panującego Baldwina z Flandrii. Na Bułgarów spadło jednocześnie realne zagrożenie, płynące z nowo powstałego Cesarstwa Łacińskiego. Powyższe przyczyny stały się źródłem trackiej rebelii. Powstańcy dosyć szybko zdobyli Didymotykę i Adrianopol. Ich ofensywa zatrzymała się pod Archadioplem. To stało się powodem zaproszenia Kałojana do walk przeciwko Cesarstwu.

Nie do końca są znane przyczyny najazdu Romana II na obszar należący do Leszka Białego. Być może był on sprzymierzony z Władysławem III Laskonogim, który pragnął odzyskać miejsce na tronie princepsa i miał odwrócić uwagę polskiego władcy? A może była to tylko zwykła łupieska karna wyprawa, by pokazać kto tu rządzi?

Po zjednoczeniu mongolskich plemion i utworzeniu zreformowanego i silnego organizmu państwowego Czyngis Chan w 1209 roku zdecydował się uderzyć na północne chińskie królestwo zwane Si Sia i zamieszkiwane przez wyznający buddyzm lud Tangutów. Po kilku potyczkach władca Mongołów znalazł się u wrót stolicy królestwa.

10 lutego 1209 roku margrabia Łużyc Konrad znalazł się w Kopaniku. W marcu podążył dalej na wschód i rozpoczął oblężenie Lubusza. Władysław Laskonogi, dowiedziawszy się o tym, wyruszył naprzeciw agresorowi.

W 1211 roku Czyngis Chan postanowił zaatakować chińskie imperium Jin (Kin). Przekroczywszy granice natychmiast rozpoczął pustoszenie północnych terenów prowincji Shanxi i Hebei. Z Pekinu przeciwko niemu wysłano armię pod dowództwem Szi-szonga. Obie armie spotkały się na przełęczy Huan-erh-tsui.

W 1212 roku, po dojściu w okolice Pekinu, Czyngis Chan rozdzielił swoje siły. Sam udał się na południe w kierunku Żółtej Rzeki, a na wschód do Mandżurii wydelegował swojego wybitnego dowódcę Dżebe. Ten, gdy przekroczył rzekę Liao, zdecydował się zaatakować stolicę Mandżurii, dzisiaj zwaną Shenyang.

W połowie 1213 roku Czyngis Chan nareszcie zdecydował się zaatakować Pekin. Twierdza Chu-yung była jedną z przeszkód na drodze do upragnionego celu.

W grudniu 1213 roku nastąpiła koncentracja armii w okolicach Pekinu. Czyngis Chan, zdając sobie sprawę, że zdobycie takiej twierdzy będzie mocno rozciągnięte w czasie, najpierw rozpoczął pustoszenie okolicy i gromadzenie zapasów żywności, zagarniętej okolicznej ludności. Tym sposobem okrążona stolica imperium Kin (Jin) skazana została na udrękę głodu.

W 1214 roku król Anglii Jan I postanowił odzyskać ziemie utracone na rzecz króla Francji Filipa II Augusta. W tym celu zorganizował koalicję, do której oprócz siebie zaangażował króla Niemiec Ottona IV i hrabiego Flandrii Ferranda Portugalskiego. Jan I w lutym rozpoczął inwazję w Akwitanii. Pozostali członkowie koalicji zaatakowali Francję od północy. Właśnie bitwa pod Bouvines, która rozegrała się 27 lipca 1214 roku, była końcowym akcentem walk północnego frontu.

W czerwcu 1214 roku, obdarowany bogactwami oraz nową narzeczoną, Czyngis Chan opuścił niezdobyty Pekin. O dziwo, niedługo potem doszło do kuriozalnego wydarzenia. Cesarz imperium Kin (Jin) opuścił swą stolicę, osłabiając jednocześnie militarny potencjał twierdzy. Czyngis Chan takiej okazji nie mógł zaprzepaścić. Z tego więc powodu Mongołowie już we wrześniu znaleźli się z powrotem pod Pekinem.

W połowie września 1215 roku rebelianci pod dowództwem Roberta FitzWaltera zajęli bardzo ważny strategicznie, będący w rękach arcybiskupów z Canterbury, zamek w Rochester. Znaczenie twierdzy polegało na jej położeniu i walorach obronnych. Jej wieża, wznosząca się na ponad 60 metrów, była wówczas najwyższą w Europie. Warownia znajdowała się na szlaku wiodącym z Londynu do Dover w miejscu, gdzie przecinał on szerokie ujście rzeki Medway. Sama Medway, płynąca z północy na południe, dzieliła Kent na dwie części. Nikt nie mógł bezpiecznie przemierzać tej trasy, jeżeli twierdza Rochester znajdowała się w rękach jego nieprzyjaciela.

Jesienią 1216 roku w Anglii rozgorzała wojna domowa. Główną przyczyną powstałej rebelii była tyrania króla Jana I. Angielski monarcha wyciskane przez kilka lat z poddanych podatki przetrwonił w 1214 roku na nieudanej kampanii na kontynencie. Stosujący bardzo brutalne prawo Jan I stracił również szacunek i miłość swoich poddanych. Zbuntowana grupa możnych w maju 1215 roku wypowiedziała swemu monarsze posłuszeństwo, jednocześnie zwróciła się z prośbą do Ludwika VIII, by przyjął angielską koronę. Wybór nie był przypadkowy, ponieważ Ludwik VIII ożenił się z siostrzenicą króla Jana, więc miał pewne prawa do tronu. Francuski książę przyjął ofertę. W maju 1216 roku przekroczył kanał la Manche i ruszył w stronę Londynu. Zajął większość południowej Anglii, a lipcu przystąpił do oblężenia Dover.

Oblężenie Damietty, rozpoczęte w maju 1218 roku, było pierwszym poważnym wyzwaniem, podjętym przez krzyżowców podczas V wyprawy krzyżowej, zainicjowanej w 1217 roku.

Latem 1219 roku Czyngis Chan postanowił wziąć odwet za prowokację z poprzedniego roku, która miała miejsce w przygranicznym mieście Otrar. Doszło tam mianowicie do przeprowadzenia przez gubernatora miasta masowych aresztowań i straceń mongolskich kupców. Wszystko to odbyło się za zgodą Muhammada II, sułtana Chorezmu.
Późną jesienią 1219 roku w okolicy Otrar skoncentrowano armię mongolską. Po podziale wojska na cztery korpusy Czyngis Chan kontynuował marsz, by w lutym 1220 roku dotrzeć do Buchary, która wytrzymała tylko trzydniowe oblężenie. Podążając dalej w marcu tego samego roku mongolski władca stanął pod murami Samarkandy, stolicy państwa sułtana Muhammada II.

Późną jesienią 1219 roku w okolicy Otraru doszło do koncentracji mongolskiej armii. Wojska, które miały wziąć odwet za rzeź mongolskich kupców w 1218 roku, podzielono na cztery korpusy. Prowadzenie oblężenia lokalnej twierdzy przypadło Czagatajowi i Ugedejowi. Sam Czyngis Chan kontynuował marsz w kierunku Buchary.

Gdy w styczniu 1220 roku Czyngis Chan przekroczył granice Imperium Chorezmu, obrał kierunek na Bucharę. Po drodze zdobył bez walki dwa miasta Zarnuk i Nuratę (Nur), by w lutym tego samego roku osiągnąć cel.

Oblężenie Gurgandżu było jednym z etapów mongolskiej inwazji na królestwo Chorezmu. Dowodził nim Dżoczi syn Czyngis Chana.

Bitwa pod Parwanem była jednym z etapów inwazji na Transoksanię, rozpoczętej jesienią 1219 roku przez Czyngis Chana.

Bitwa pod Haliczem, rozegrana w marcu 1221 roku, była jednym z etapów walki o władzę w Haliczu, rozpoczętej po śmierci Romana II Mścisławowicza w 1205 roku. Na przestrzeni lat w trakcie rywalizacji o Halicz ścierały się stronnictwa różnych rodów ruskich, Węgier rządzonych przez Andrzeja II oraz Małopolski, gdzie sprawował władzę Leszek Biały. W 1221 roku, czyli w czasie gdy doszło do bitwy, na halickim tronie zasiadał syn węgierskiego monarchy Koloman z żoną Salomeą, córką polskiego princepsa.

Późną jesienią 1219 roku Czyngis Chan rozpoczął kampanię przeciwko władcy Imperium Chorezmu Muhammadowi II. Kiedy w marcu 1220 roku rozpoczął oblężenie Samarkandy, Muhammad II uszedł na zachód, pozostawiając obrońców własnemu losowi.

Wiosną 1226 roku Ludwik VIII wyruszył na krucjatę przeciwko hrabiemu Tuluzy Rajmundowi VII. Po drodze zatrzymał się w okolicy Sorgues, gdzie odebrał hołd od mieszkańców Awinionu. Nie wiadomo co się dokładnie stało, lecz dwa dni później (9 czerwca 1226 roku) król Francji przystąpił do oblężenia tego miasta.

W 1226 roku Władysław Odonic spustoszył obszar, należący do jego stryja Władysława Laskonogiego. Ofiarą napaści padł wówczas między innymi klasztor benedyktynów w Mogilnie. W następnym roku, w ramach odwetu, Laskonogi najechał tereny bratanka. W wyniku tej ofensywy Odonic został oblężony w Ujściu.

Oblężenie Belleme przedsięwzięte przez Blankę Kastylijską i Ludwika IX było reakcją na bunt wasala hrabiego Bretanii Piotra Mauclerc.

W 1229 roku Konrad Mazowiecki, po uwięzieniu Henryka Brodatego i objęciu kontroli nad Ziemią Sieradzką, Łęczycką i Sandomierską, przystąpił do ofensywy, skierowanej przeciwko Władysławowi Laskonogiemu, by w efekcie na tyle osłabić wielkopolskiego monarchę, aby ten zgodził się na zajęcie krakowskiego tronu przez Konrada.

Na przełomie 1232 i 1233 roku Daniel I Romanowicz został poproszony o zajęcie stanowiska w sporze pomiędzy Włodzimierzem IV Rurykowiczem a Michałem II Wsiewołodowiczem. Udał się w tym celu do Kijowa. Nieobecność włodzimierskiego księcia postanowił wykorzystać władca Halicza Andrzej, syn węgierskiego króla Andrzeja II. Aby osłabić pozycję rywala, wspierany oddziałami Aleksandra Wsiewołodowicza Bełskiego Andrzej przekroczył terytorium należące do Daniela I i rozpoczął grabić i pustoszyć mijane obszary. W tym czasie Wasylko, brat Daniela I, rozpoczął formowanie armii odwetowej, a z Kijowa wyruszył powiadomionyo dramacie przez posłów Daniel I. Obie armie spotkały się w okolicach Szumska nad rzeką Białą

Bitwa nad Dzierzgonią była zwieńczeniem kampanii podjętej przez koalicję piastowskich i pomorskich książąt oraz Zakonu Krzyżackiego. Celem sojuszu były Prusy, które w ostatnim okresie mocno dały się we znaki sąsiadom. Problemem do dziś pozostaje termin stoczenia bitwy. Najbardziej prawdopodobne jest, że odbyła się w 1234 roku.

W 1235 roku w Gallipoli doszło do politycznego układu pomiędzy bułgarskim carem Iwanem Asenem II i cesarzem Nicei Janem III Watatzesem. Sojusz ten wzmocniony małżeństwem potomków obu władców skierowany był przeciwko Cesarstwu Łacińskiemu. Oblężenie Konstantynopola, które rozpoczęło się w latem 1235 roku było efektem bułgarsko-greckiej unii.

Pod koniec 1234 roku Michał II Wsiewołodowicz podchodząc pod Kijów zaatakował Włodzimierza IV Rurykowicza. Kiedy jednak pod stolicę zbliżyły się oddziały Daniela I Halickiego sprzymierzonego z Włodzimierzem IV, Michał II Wsiewołodowicz wydał rozkaz odwrotu. Kijowski książę z przybyłym Romanowiczem zdecydowali się na prewencyjną akcję przeciwko Michałowi II i skierowali się w kierunku Czernihowa.

Bitwa pod Opawą w 1253 roku była zwieńczeniem kampanii, przedsięwziętej przez Daniela I Romanowicza, Bolesława Wstydliwego i Władysława Opolskiego, mającej na celu wsparcie Beli IV w wojnie z Przemysłem Ottokarem II.

Bitwa pod Jarosławiem była kolejnym starciem Rościsława Michałowicza z Danielem I Romanowiczem w walce o wpływy na południowo zachodniej Rusi.

Bitwa pod Cortenuova była kluczowym etapem kampanii w 1237 roku Fryderyka II w walce z Ligą Lombardzką

Mongolska armia pod wodzą Batu Chana (wnuka Czyngis Chana) po pacyfikacji Księstwa Muromsko-Riazańskiego w lutym 1238 roku weszła na teren Księstwa Włodzimiersko-Suzdalskiego. Dosyć szybko zdobyła Moskwę i rozpoczęła oblężenie stolicy, czyli Włodzimierza Suzdalskiego.

W grudniu 1240 roku granice małopolskiej dzielnicy przekroczyły rozpoznawcze mongolskie oddziały pod dowództwem Bajdara. Jako pierwsze spustoszone zostały Lublin i Zawichost oraz sąsiadujące z nimi ziemie. Główne działania podjęto w lutym 1241 roku. Już około 13 lutego zdobyty i spustoszony został Sandomierz. Po mobilizacji polskich oddziałów doszło do spotkania obu armii w pobliżu wsi Tursko Wielkie, w pobliżu Połańca.

W marcu 1240 roku armia mongolska po spustoszeniu okolic Sandomierza skierowała się w stronę Krakowa. W pobliżu miejscowości Chmielnik doszło do kolejnej potyczki polskiego rycerstwa z oddziałami Pajdara.

Bitwa pod Legnicą, która rozegrała się 9 kwietnia 1241 roku, to kolejny etap mongolskiej agresji na wschodnią Europę. Zmierzyły się tu wojska Henryka Pobożnego z mongolsko-tatarską armią Batu Chana.

W marcu 1241 roku granice Węgier przekroczyły mongolskie oddziały pod dowództwem Batu Chana i rozpoczęły pustoszenie kraju. Bitwa na równinie Mohi, stoczona 11 kwietnia 1241 roku, stała się kulminacyjnym epizodem kampanii przeciwko Mongołom.

W 1243 roku z imigracji do Krakowa wrócił Bolesław Wstydliwy. Powrót księcia stał się przyczyną rebelii, w wyniku której ze stolicy Małopolski wygnana została załoga Konrada Mazowieckiego. Mazowiecki książę, chcąc odzyskać władzę w Krakowie, zebrał armię i ruszył na południe. Zbrojne oddziały Małopolski i Mazowsza spotkały się 25 maja 1243 roku pod Suchodołem.

Oblężenie Parmy w 1247 roku było efektem długotrwałego konfliktu, istniejącego w Europie w pierwszej połowie XIII wieku pomiędzy cesarzem a papieżem.

Bitwa pod Al-Mansurą stała się kulminacyjnym starciem armii reprezentującej VI wyprawę krzyżową, zorganizowaną przez Ludwika IX z muzułmańskimi wojskami dowodzonymi przez Fachr ad-Dina.

Bitwa pod Banijas była jedną z wielu potyczek do jakich dochodziło wówczas pomiędzy chrześcijanami i muzułmanami w Lewancie. Starły się wówczas wojska Ludwika IX z oddziałami sułtana Damaszku An-Nasira.

Oblężenie Tunisu było pierwszą operacją wojskową przedsięwziętą przez Ludwika IX podczas VII wyprawy krzyżowej.

29 września 1255 roku książę Mściwoj, syn Świętopełka Gdańskiego, zajął gród w Nakle, należący do Przemysła I. Wielkopolski książę jeszcze jesienią tego samego roku zorganizował wyprawę odwetową, lecz nie przyniosła ona powodzenia. Wiosną 1256 roku wojska z Wielkopolski i Mazowsza rozpoczęły ponowne starania, mające na celu odbicie grodu z rąk Pomorzan.

Stopniowa ekspansja Daniela I Romanowicza na wschód spowodowała zapewne w 1256 roku odwetowy atak mongolskiego wodza Kuremsy. Oblężenie Łucka było końcowym etapem tej kampanii.

Oblężenie Sandomierza było jednym z etapów najazdu Najazdu Burundaja na Małopolskę.

Bitwa pod Kroissenbrunn, stoczona 12 lipca 1260 roku, była jednym z etapów wojny węgiersko-czeskiej o spadek po Babenbergach.

W lutym 1277 roku książę legnicki Bolesław Rogatka z synem Henrykiem Brzuchatym porwali i uwięzili księcia wrocławskiego Henryka Probusa. Główną przyczyną tej drastycznej akcji legnickiego księcia była wola odebrania 1/3 spadku po zmarłym bracie Władysławie Wrocławskim, a przekazania której wrocławski władca odmawiał stryjowi. Wybryk Bolesława Rogatki został źle odebrany przez protektora Henryka Probusa, króla Czech Przemysła Ottokara II, który zażądał uwolnienia więźnia. Kiedy wezwanie nie przyniosło oczekiwanych skutków, obie strony konfliktu rozpoczęły przygotowania do wojny.

Król Czech Przemysł Ottokar II w czasie swojego ponad dwudziestoletniego panowania powiększył terytorium państwa, którym władał, o Austrię, Styrię, Karyntię i Krainę. Niestety w listopadzie 1276 roku pod Wiedniem został pokonany przez nowego władcę Niemiec Rudolfa I Habsburga i zmuszony do złożenia hołdu lennego. Król Czech nigdy nie wybaczył władcy Niemiec upokorzenia, jakiego wówczas doznał. Stało się to paliwem napędowym działań Przemysła Ottokara II, który głównie skupił się na tworzeniu nowej koalicji, mającej na celu przywrócenie mu dawnej potęgi i blasku. Bitwa pod Suchymi Krutami stała się zwieńczeniem zabiegów obu władców.

W 1283 roku Zakon Krzyżacki zakończył podbój Jaćwieży. Pod koniec tego samego roku zaatakował Litwę, rozpoczynając wojnę krzyżacko-litewską, która miała potrwać do 1308 roku. Latem 1284 roku wojska krzyżackie zaatakowały Grodno.

Oblężenie Heiligenbergu było jednym ze starć wojny krzyżacko-litewskiej.

Bitwa, która rozegrała się 5 czerwca 1288 roku pod Worringen koło Kolonii, stała się kulminacyjnym momentem rywalizacji o sukcesję limburską. Konflikt powstał po śmierci Irmgardy, córki księcia Limburgii Walrama V, kiedy wydawało się, że następcę tronu Limburgii uda się wyłonić w drodze dyplomacji, do akcji wkroczył Jan I Brabancki. W maju 1288 roku swe prawa do Limburgii postanowiono rozstrzygnąć w bitwie. Na czele wrogich sobie armii stanęli potomkowie Henryka V Luksemburskiego, bracia Henryk VI (ojciec Henryka VII Luksemburskiego), Baldwin i Walram, a po przeciwnej stronie dowództwo objął Jan I Brabancki.

Bitwa pod Siewierzem była jedną z potyczek, jakie w ówczesnej rozbitej na dzielnice Polsce toczono o władzę.

Zanurzeni w wojnie z Zakonem Krzyżackim mieszczanie Rygi w marcu 1298 roku zwrócili się o pomoc do władcy Litwy Witenesa. Pierwsze posiłki litewskie dotarły do Inflant w kwietniu 1298 roku. 1 czerwca 1298 roku doszło do bitwy na rzeką Treyder Aa (dziś Gauja).

Filip IV od początku swych rządów starał się wcielić do Korony Flandrię, będącą wówczas lennem Francji i jednym z najbogatszych i największych ośrodków handlu i przemysłu sukienniczego w Europie. Urzędnicy francuscy rezydujący na terenie lenna mocno uprzykrzali życie mieszkańców. Niechęć społeczności flandryjskiej do Francuzów, wsparcie finansowe króla Anglii Edwarda I i groźba francuskiej Korony embarga na angielską wełnę spowodowała, że hrabia Flandrii Wit z Dampierre (Guy de Dampierre) zbuntował się w 1296 roku. Filip IV Piękny odpowiedział konfiskatą lenna, które podbił bez trudu rok później, zajmując Lille, Brugię i Courtrai. Opuszczeni przez angielskich sprzymierzeńców Guy i jego synowie zostali uwięzieni. Do 1301 roku Flandria została opanowana, a do miast wprowadzono załogi francuskie.
Wiosną 1302 roku zrozpaczeni mieszkańcy Brugii, którym przewodził Pieter de Coninck, wszczęli bunt przeciwko Francuzom. 18 maja 1302 roku dokonali wymordowania francuskiego garnizonu, rezydującego w Brugii. Ten akt desperacji mieszczan otrzymał nazwę "jutrznia brugijska". Dało to powód do interwencji wojsk króla Francji. 8 lipca 1302 roku armia francuska dotarła pod mury Courtrai.

Bitwa pod Saint-Omer stoczona wiosną 1303 roku była jedną z potyczek wojny francusko-flamandzkiej.

Bitwa pod Mons-en-Pevele stoczona 13 sierpnia 1304 roku była jedną z potyczek wojny francusko-flamandzkiej.

W połowie sierpnia 1308 roku margrabiowie brandenburscy Otton IV i Waldemar wkroczyli do zachodniej części Pomorza Gdańskiego (rejon Kartuz). Stamtąd po 23 sierpnia wysłali swoje oddziały pod Gdańsk i rozpoczęli oblężenie.

Po rzezi Gdańska dokonanej 13 listopada 1308 roku armia krzyżacka ruszyła w kierunku Tczewa.

Po zdobyciu Gdańska, Tczewa, Nowego i Chojnic na przełomie lipca i sierpnia 1309 roku wojska krzyżackie przystąpiły do oblężenia Świecia.

Oblężenie Skistiymonia było jednym z etapów wojny litewsko-krzyżackiej, prowadzonej w latach 1311-1315.

Bitwa pod Morgarten jest jedną z bitew o niepodległość Szwajcarii, którą podjęli jej mieszkańcy w walce z Habsburgami.

Bitwa stoczona 24 września 1322 roku pod Mühldorfem była jednym z etapów walki o władzę w Niemczech, która w owym czasie toczyła się pomiędzy Ludwikiem Wittelsbachem a Fryderykiem III Habsburgiem.

20 stycznia 1329 roku wojska Zakonu Krzyżackiego wspólnie z armią Jana Luksemburskiego wyruszyły na wyprawę zbrojną przeciwko Litwie. W tym czasie sojusznik Giedymina Władysław Łokietek wkroczył na Ziemię Chełmińską i dokonał znacznych spustoszeń krzyżackiego terytorium. Epizod ten dla władz państwa Zakonu Krzyżackiego stał się pretekstem do przerwania trwającego od 1327 roku zawieszenia broni i powrotu do wojny z Królestwem Polski. W marcu 1329 roku wojska krzyżackie wkroczyły na Ziemię Dobrzyńską i przystąpiły do oblężenia stolicy księstwa.

W połowie marca 1329 roku wojska Zakonu Krzyżackiego wzmocnione armią Jana Luksemburskiego zdobyły Dobrzyń. Następnym etapem ich kampanii stał się Płock.

Pod koniec kwietnia 1329 roku Krzyżacy kontynuując działania wojenne rozpoczęte w 1327 roku postanowili wykorzystać nieobecność Władysława Łokietka, który wówczas rezydował w Poznaniu, i zaatakowali Kujawy oraz Ziemie Łęczycką, gdzie podjęli się próby zdobycia grodu Przedecz.

W 1330 roku rozpoczęta trzy lata wcześniej wojna polsko-krzyżacka trwała nadal. Latem oddziały zakonu zaatakowały Raciążek.

Oblężenie Nakła było kolejnym etapem krzyżackiej agresji na Kujawy w lipcu 1330 roku.

We wrześniu 1330 roku Władysław Łokietek postanowił odbić Dobrzyń, zajęty rok wcześniej przez Krzyżaków.

Po przeprawie przez Drwęcę i spustoszeniu okolicy Władysław Łokietek zdecydował się na oblężenie Kowalewa.

Po nieudanym oblężeniu Kowalewa Władysław Łokietek podjął wysiłek zdobycia zamku w Lipienku

Po zakończonym latem 1331 roku rozejmie wojny polsko-krzyżackiej ci ostatni jako pierwsi rozpoczęli działania zbrojne. Po spustoszeniu okolic Inowrocławia i Kruszwicy znaleźli się pod Pyzdrami, gdzie przebywał królewicz Kazimierz.

Po zwycięstwie pod Pyzdrami Krzyżacy podeszli pod Gniezno.

Po spustoszeniu okolic Łęczycy, Uniejowa i Sieradza Krzyżacy podeszli pod Kalisz.

Po nieudanym oblężeniu Kalisza armia krzyżacka przesunęła się pod Konin.

Po nieudanym dla strony polskiej starciu pod Koninem wojska krzyżackie skierowały się na Radziejów. Tam świtem 27 września 1331 roku dowódca wyprawy komtur chełmiński Luterberg dokonał podziału armii na dwie części. Jakiś czas po tym, gdy pierwsza grupa wyruszyła w kierunku Brześcia Kujawskiego, drugi korpus zaatakował Władysław Łokietek.

Po zerwaniu pokojowych rokowań, które miały miejsce w Inowrocławiu w kwietniu 1332 roku, Krzyżacy przystąpili do oblężenia Brześcia Kujawskiego.

Po zdobyciu Brześcia Kujawskiego Krzyżacy podeszli pod Inowrocław.

W sierpniu 1332 roku wsparty węgierskimi oddziałami Władysław Łokietek próbował odbić zajęte przez Krzyżaków Kujawy, lecz dysponował zbyt małym potencjałem wojskowym. Obie strony zdecydowały się na pokojowe rokowania. Po zawarciu rozejmu w obozie polskim ustalono, że należy wykorzystać zgromadzone wojsko i uporządkować powstały chaos w Wielkopolsce. W wyniku tej akcji zbrojnej Kazimierz Wielki stanął pod Kościanem.

Bitwa w zatoce Sluys była pierwszym poważnym starciem wojny stuletniej.

Bitwa pod Crecy była jedną z potyczek wojny stuletniej.

Bitwa pod Poitiers była kolejną potyczką wojny stuletniej.

Latem 1371 roku podczas wizyty Dymitra Dońskiego w Riazaniu tamtejszy książę Oleg Iwanowicz poprosił o przekazanie mu grodu Łopasnia. Ponieważ był to ważny strategicznie gród książę moskiewski odmówił. Jesienią 1371 roku oddziały księcia riazańskiego zdecydowały się na oblężenie grodu będącego kością niezgody. W grudniu 1371 roku Dymitr Doński wysłał wojska w kierunku Riazania, aby zmusić Olega Iwanowicza do uległości. Obie armie spotkały się pod Skorniszczewem.

Na początku 1372 roku Michał II Twerski zajął Torżok osadził w nim swoich namiestników. Niedługo potem nowogrodzianie przybyli z odsieczą i wygnali namiestników Michała. To stało się przyczyną odwetowej wyprawy Michała II Twerskiego na Torżok.

Bitwa pod Lubuckiem była kolejnym starciem Olgierda Giedyminowicza i Dymitra Dońskiego w walkach o prymat w tej części Europy. Ta próba sił pokazała, że szala rywalizacji pomału przechyla się w stronę Moskwy.

14 lipca 1375 roku Michał II Twerski otrzymał od tatarskiego chana Mamaja jarłyk na wielkie księstwo włodzimierskie. Tego samego dnia wysłał do Moskwy wypowiedzenie wojny. Niebawem na terytorium moskiewskiego księcia weszły wrogie wojska. Pospolite ruszenie które zwołał Dymitr Doński zebrało się na początku sierpnia w Wołokołamsku. Stąd moskiewski książę rozpoczął swój zwycięski pochód zakończony pod fortyfikacjami Tweru.

W sierpniu 1375 roku na Kujawach ponowie pojawił się z oddziałem zbrojnych Władysław Biały. Wspierany wojskami Ulryka von der Osten dosyć szybko zajął Złotorię i Gniewkowo. Opuszczony przez sojusznika we wrześniu 1375 roku poniósł klęskę w bitwie z wojskami królewskimi pod Gniewkowem. Zdoławszy uratować życie obwarował się w Złotorii, skąd prowadził rozbójniczą działalność pustosząc Kujawy i Wielkopolskę. Wiosną 1376 roku starosta Wielkopolski Sędziwój z Szubina zorganizował pospolite ruszenie przeciwko Władysławowi Białemu, które 1 czerwca 1376 roku rozpoczęło oblężenie Złotorii

Coraz częstsze łupieżcze wyprawy Tatarów na ziemie będące pod panowaniem Dymitra Dońskiego pociągnęły za sobą reakcję moskiewskiego księcia. Na początku sierpnia 1378 roku zebrał wojsko, przeprawił się przez Okę i skierował się na południe na spotkanie z agresorami zbliżającymi się do granic.

Oblężenie Moskwy w 1382 roku było konsekwencją rosnącej potęgi Księstwa Moskiewskiego, które dwa lata wcześniej po wspaniałym zwycięstwie na Kulikowym Polu wyzwoliło się spod tatarskiej podległości. Wydarzenia z sierpnia i września 1382 roku to rewanż tatarskiego chana Tochtamysza i próba narzucenia zależności Dymitrowi Dońskiemu.

Bitwa na Kulikowym Polu byłą efektem narastających napięć pomiędzy Księstwem Moskiewskim Dymitra Dońskiego i Złotą Ordą Mamaja. Antagonizm pomiędzy monarchami wzrósł znacznie po zwycięskiej bitwie nad Wożą, ponieważ było to pierwsze starcie z Mongołami wygrane przez Rosjan.

Bitwa na Kosowym Polu 1389 była kolejnym etapem podboju Bałkan przez turków Osmańskich.

Oblężenie Grodna rozpoczęte w lutym 1390 roku było jednym z etapów drugiej wojny Jagiełły z Witoldem.

Oblężenie Wilna rozpoczęte 4 września 1390 roku było jednym z etapów drugiej wojny Jagiełły z Witoldem.

Oblężenie zamku w rozpoczęte 10 września 1391 roku było kolejnym etapem pierwszej wojny Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem.

Oblężenie zamku w Bolesławcu w rozpoczęte w styczniu 1393 roku zainicjowało drugą wojnę Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem.

Oblężenie zamku w Pławniowicach w rozpoczęte w styczniu 1394 roku było kolejnym etapem drugiej wojny Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem.

Oblężenie Wilna rozpoczęte 29 sierpnia 1394 roku było jednym z etapów najazdu krzyżackiego na Litwę.

Oblężenie Opola rozpoczęte w lipcu 1396 roku było jednym z etapów trzeciej wojny Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem.

Oblężenie Bolesławieca rozpoczęte w lipcu 1396 roku było jednym z etapów trzeciej wojny Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem.

Bitwa nad Worsklą stoczona w sierpniu 1399 roku była konsekwencją dążeń Witolda Kiejstutowicza do zbierania ziem ruskich. Starcie zbrojne miało osłabić potęgę Tatarów i osadzić na tronie Złotej Ordy wygnanego Tochtamysza.

Oblężenie Moskwy w 1409 roku było konsekwencją niepłacenia przywódcom Złotej Ordy przez Wasyla I daniny. Wódz tatarski Edygej, koncentrując armię na moskiewską wyprawę, zastosował podstęp. Poprzez posłów zapewnił Wasyla I, że wyrusza przeciwko litewskiemu Witoldowi, a w związku z tym Moskwa będzie bezpieczna.

Oblężenie Bydgoszczy rozpoczęte 28 września 1409 roku przez Władysława Jagiełłę było jednym z etapów wojny Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim.

Bitwa pod Chojnicami stoczona 13 lipca 1410 roku była kolejnym etapem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim rozpoczętej w 1409 roku.

Bitwa pod Grunwaldem była jednym z etapów wojny Polski z Zakonem Krzyżackim rozpoczętej w 1409 roku.

Oblężenie Malborka podjęte przez Władysława Jagiełłę i trwające od 26 lipca do września 1410 roku było kolejnym etapem wojny Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim rozpoczętej w 1409 roku.

Bitwa pod Koronowem stoczona 10 października 1410 roku była kolejnym etapem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim rozpoczętej w 1409 roku.

Bitwa pod Tucholą stoczona 28 października 1410 roku była kolejnym etapem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim rozpoczętej w 1409 roku.

Bitwa pod Golubiem stoczona 28 listopada 1410 roku była kolejnym etapem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim rozpoczętej w 1409 roku.

Oblężenie Lidzbarka Warmińskiego w 1414 roku było jednym z etapów wojny Polski z Zakonem Krzyżackim nazwanej wojną głodową.

Oblężenie Brodnicy w 1414 roku było jednym z etapów wojny Polski z Zakonem Krzyżackim nazwanej wojną głodową.

Bitwa pod Azincourt była kolejnym wielkim starciem wojny stuletniej.

Bitwa pod Sudomierzem była jednym z pierwszych starć wojen husyckich. Oddziałem taborytów dowodził Jan Ziżka na przeciwko jego stanęła ciężkozbrojna jazda pod dowództwem Bogusława ze Svamberka.

Oblężenie Pragi było jednym z etapów wojen husyckich

Bitwa pod Mostem była jedną z potyczek wojen husyckich

Oblężenie Kutnej Hory było jednym z etapów wojny Zygmunta Luksemburskiego z husytami.

Oblężenie Lubawy przedsięwzięte w sierpniu 1422 roku było jednym z etapów wojny Polski z Zakonem Krzyżackim nazwanej wojną golubską.

Oblężenie Golubia rozpoczęte 16 sierpnia 1422 roku było jednym z etapów wojny Polski z Zakonem Krzyżackim nazwanej wojną golubską.

Oblężenie Kowalewa rozpoczęte 29 sierpnia 1422 roku było jednym z etapów wojny Polski z Zakonem Krzyżackim nazwanej wojną golubską.

Bitwa pod Maleśovem była jedną z potyczek wojen husyckich. Starły się oddziały kalikstynów a wojska Jana Ziżki.

Bitwa pod Usti nad Łabą była jedną z potyczek wojen husyckich. Wszystkie ugrupowania husytów wcześniej podjęły wysiłek zdobycia twierdzy w Usti nad Łabą, lecz oblężonym na pomoc przybyła odsiecz z Miśni, Saksonii, Turyngii, Śląska i Górnych Łużyc

W 1428 regent Henryka VI książę Bedfordu Jan Lancaster postanowił ostatecznie usunąć Karola VII z królestwa Bourge. Aby to osiągnąć, niezbędne było zdobycie przejścia na Loarze. W tym celu przystąpił do oblężenia Orleanu.

31 lipca 1431 roku gdy wojska Władysława Jagiełły dotarły pod Łuck napotkały tam około 6000 Litwinów, Rusinów i Tatarów gotowych do walki.

31 lipca 1431 roku zwycięskiej potyczce wojsk Władysława Jagiełły z oddziałami Świdrygiełły pod Łuckiem i po odmowie poddania rozpoczęło się oblężenie miasta.

Bitwa pod Domaźlicami była kolejną potyczką wojen husyckich. Bitwa ta rozegrała się w ramach V krucjaty antyhusyckiej.

Bitwa pod Dąbkami była pierwszym zbrojnym starciem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim 1431-1435.

W 1432 roku po usunięciu z Wilna Świdrygiełły z Wilna Władysław Jagiełło wysłał na Podole zbrojne oddziały, aby odbiły zamki, które przeszły na stronę byłego księcia Litwy.

Na początku listopada 1432 roku usunięty ze stolicy Litwy Świdrygiełło zorganizował wyprawę, celem której było zdobycie Wilna. Sprzymierzył się z Tatarami i ruszył na północ. Podczas zbrojnego pochodu zajął Mińsk i Krewo. 8 grudnia na swej drodze pod Oszmianą natknął się an wojska Zygmunta Kiejstutowicza i Władysława Jagiełły.

Oblężenie Chojnic było kolejnym etapem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim 1431-1435.

Oblężenie Tczewa było kolejnym etapem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim 1431-1435.

Oblężenie Gdańska było kolejnym etapem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim 1431-1435.

Oblężenie Pilzna było jednym z etapów wojen husyckich.

Bitwa pod Lipanami była efektem rozłamu wśród husytów. N naprzeciw siebie stanęły armie kalikstynów i taborytów.

Po nieudanych próbach zawarcia trwałego pokoju między Polską, Litwą, Zakonem Krzyżackim i Świdrygiełłą w latach 1434-1435 działania zbrojne wznowiono. Bitwa nad rzeką Świętą pod Wiłkomierzem starciem wojny Polski z Zakonem Krzyżackim 1431-1435.

Bitwa pod Grotnikami była konsekwencją zawiązanej przez Spytka III z Melsztyna w Nowym Mieście Korczynie konfederacji przeciwko nadmiernym wpływom biskupa Zbigniewa Oleśnickiego.

Oblężenie Belgrad było jednym z etapów podboju Serbii dokonywanej przez Murada II.

Bitwa koło wsi Vaskapu rozegrana 6 września 1442 roku była jedną z potyczek Węgrów z Turkami.

Bitwa pod Niszem była pierwszym ważniejszym starciem pierwszej kampanii Władysława Warneńczyka przeciwko Turkom.

Oblężenie Sofii było kolejnym etapem pierwszej kampanii Władysława Warneńczyka przeciwko Turkom.

Bitwa na jurczewym polu pod Zlatnicą była kolejną potyczką pierwszej kampanii Władysława Warneńczyka przeciwko Turkom.

Bitwa w wąwozie Kunowice pod Pirotem była kolejną potyczką wycofującej się armii Władysława Warneńczyka po walkach z Turkami.

Oblężenie Szumenu do którego doszło 25 października 1444 roku było jednym z etapów drugiej bałkańskiej kampanii Władysława Warneńczyka.

Oblężenie Petryczu do którego doszło 6 i 7 listopada 1444 roku było kolejnym etapem drugiej bałkańskiej kampanii Władysława Warneńczyka.

Bitwa pod Warną do której doszło 10 listopada 1444 roku była zwieńczaniem drugiej bałkańskiej kampanii Władysława Warneńczyka.

Oblężenie Nikopolis było zwieńczeniem kampanii burgundzkiej floty i wojsk wołoskich przeciwko Turkom.

6 lutego 1454 roku przedstawiciele związku pruskiego doręczyli wielkiemu mistrzowi Ludwigowi von Erlichshausen akt wypowiedzenia posłuszeństwa, rozpoczynając tym sposobem wojnę trzynastoletnią. Wojska związku pruskiego po zdobyciu większości krzyżackich zamków w marcu 1454 roku przystąpiły do oblężenia Malborka.

Początek wojny trzynastoletniej był bardzo optymistyczny. Oddziały związku pruskiego dosyć szybko zdobyły większość krzyżackich zamków. Upojenie wywołane pierwszymi sukcesami nie trwało jednak długo. Dość szybko pojawiły się problemy finansowe. Krzyżacy zaś w tym czasie dokonali rekrutacji najemników i rozpoczęli pochód w kierunku Chojnic.

Po wykupieniu od nieopłaconych krzyżackich zaciężnych Malborka, Tczewa i Iławy wojska związku pruskiego i Kazimierza Jagiellończyka przestąpiły 30 lipca 1457 roku do oblężenia Gniewu. Był to kolejny etap wojny trzynastoletniej.

Bitwa morska pod Bornholmem, która się rozegrała nocą z 14 na 15 sierpnia 1457 roku była jednym z etapów wojny trzynastoletniej.

6 czerwca 1457 roku Kazimierzowi Jagiellończykowi udało się odkupić miasto i zamek w Malborku od nieopłaconych krzyżackich zaciężnych. W nocy z 27 na 28 września 1457 roku doszło do zdrady malborskich mieszczan, którzy wpuścili do miasta krzyżackie oddziały Reussa von Plauena. Zamek jednak pozostał w rękach Polaków. Podejmowano potem wysiłek odbicia Malborka z krzyżackich rąk, lecz bezskutecznie. 21 marca 1460 roku doszło do kolejnej próby.

Oblężenie Brodnicy rozpoczęte 11 listopada 1461 roku było kolejnym etapem wojny trzynastoletniej.

W 1462 roku wojna trzynastoletnia trwała dalej. Wojska związku pruskiego i Kazimierza Jagiellończyka stale prowadziły działania zbrojne przeciwko oddziałom krzyżackim. Bitwa pod Świecinem była jedną z potyczek tej wojny.

Straty zadawane przez Krzyżaków w Gniewie przepływającym konwojom oraz stale wzrastająca opłata (leitdegeldt) wywołały powszechne naciski, aby zlikwidować ten nieuczciwy proceder. 27 lipca 1463 roku rozpoczęto oblężenie Gniewa, które było kolejnym etapem wojny trzynastoletniej.

Gdy wywiad Gdańszczan doniósł o koncentracji okrętów krzyżackich pod Królewcem, flotylla gdańska, wypłynęła w rejon zapory pod Żuławkami. Tu doszło do kolejnej potyczki wojny trzynastoletniej.

Bitwa w Zatoce Świeżej była jedną z decydujących potyczek wojny trzynastoletniej.

Po pokonaniu sił Zakonu Krzyżackiego w bitwie w Zatoce Świeżej, wojska polskie rozpoczęły oblężenie Nowego, którego celem było całkowite złamanie oporu wroga i zwycięstwo w wojnie trzynastoletniej.

Oblężenie Starogardu rozpoczęte 21 września 1465 roku było kolejnym etapem wojny trzynastoletniej.

Oblężenie Chojnic rozpoczęte 28 lipca 1466 roku było jedną z ostatnich potyczek wojny trzynastoletniej.