Władcy Anglii
Dynastia:
Anglosaska
Urodzony:
około 1022 roku
Zmarł:
14 października 1066 roku
Rodzice:
Godwin - earl Wessex
1045
W 1045 roku Harold II został earlem wschodniej Anglii.
1047
W 1047 roku starszy brat Harolda II został wygnany przez króla Anglii Edwarda za porwanie i więzienie Edyty opatki z Loeminster. Tym samym stał się jedynym dziedzicem ojcowizny.
1051
W 1051 roku, z powodu wygnania jego ojca, Harold II zamieszkał w Irlandii.
1052
W 1052 roku Harold II powrócił do Anglii na czele najemnej armii. Wylądował na zachodnim wybrzeżu w okolicach Porlock. W pierwszym starciu pokonał siły królewskie, po czym połączył się z flotą ojca. Przez pewien czas razem pustoszyli ziemie na południowym wybrzeżu. Potem Tamizą dopłynęli do Londynu. Tutaj po dyplomatycznych negocjacjach przywrócono Godwinom dawny stan posiadania.
1053
W 1053 roku po śmierci ojca Harold II został earlem Wessex.
1055
W 1055 roku Harold II za czele armii wkroczył do Walii w celu stłumienia buntu Elfgara - earla wschodniej Anglii. Szybkim marszem wymusił pokój bez walki. Był to jego pierwszy tak spektakularny sukces.
1058
W 1058 roku Harold II zmuszony był do interwencji przeciwko koalicji dawnego buntownika Elfgara z królem Walii Gruffyddem oraz królem Norwegii Magnusem. Anglia została przez nich zaatakowana w kilku miejscach. Konflikt zażegnano na drodze rokowań.
1062
W 1062 roku Harold II zaatakował z zaskoczenia północną Walię, a konkretnie zamek Rhuddlan, główną siedzibę krnąbrnego króla Gruffydda. Wyprawa zakończyła się pełnym sukcesem. Oprócz zdobycia zamku zniszczono walijską flotę stacjonującą w tamtejszym porcie. Jedynym niepowodzeniem była ucieczka walijskiego króla z zasadzki. Walki w Walii trwały jeszcze do następnego roku i zakończyły się zwycięstwem Harolda. Gruffydd zginął zabity przez swoich poddanych. Dzięki temu Harold mógł poślubić wdowę po nim, Aldithę, co w niedługim czasie uczynił.
1065
W 1065 roku Harold II został wysłany przez Edwarda I do Normandii, aby załatwić sprawę dwóch zakładników, przetrzymywanych przez księcia Wilhelma I od 1051 roku. Niesprzyjająca aura na morzu zepchnęła jego statek na wybrzeże francuskie. Tam został uwięziony przez Guya hrabiego Ponthieu. Z aresztu wyciągnął go książę Wilhelm . Po uwolnieniu, już jako gość, Harold II wziął udział w wyprawie zbrojnej przeciwko Bretanii. W drodze powrotnej, w miejscowości Bayeux, złożył (prawdopodobnie pod przymusem) Wilhelmowi przysięgę, uznającą prawa normandzkiego księcia do angielskiego tronu. [więcej]
6 styczeń 1066
Harold II został królem Anglii na drugi dzień po śmierci Edwarda I , czyli 6 stycznia 1066 roku. Zaraz po koronacji zbuntowała się Northumbria, lecz Harold załagodził konflikt na drodze dyplomacji. W międzyczasie przyjął poselstwo z Normandii, które upomniało się o angielską koronę, ale odprawił je z kwitkiem.
Wiosna 1066
Na przełomie kwietnia i maja 1066 roku do Anglii powrócił z wygnania brat Harolda II - Tostig. Przypłynął na czele flandryjskiej floty Baldwina V i zaczął pustoszyć południową część wyspy. Angielski król zebrał pokaźną armię i stanął naprzeciwko brata, który, ujrzawszy potęgę wyspiarzy, zdecydował się na odwrót.
Lato 1066
Harold II , zdając sobie sprawę, że w każdej chwili grozi mu inwazja z Normandii, postanowił utrzymać wojsko w gotowości bojowej. Rozlokował rycerstwo na całym południowym wybrzeżu i czekał. Jako że był dobrym wodzem, nie zapomniał o wysłaniu szpiegów za kanał La Manche.
25 wrzesień 1066
W połowie września 1066 roku Harold II otrzymał wiadomość o inwazji na Anglię norweskiego króla Haralda III , którego wspierał Tostig. Natychmiast ruszył w kierunku najeźdźcy. Po drodze dowiedział się, że skandynawska armia stacjonuje pod Stamford Bridge. Szybkim marszem zbliżył się do wroga. 25 września uderzył z zaskoczenia na kompletnie nieprzygotowanego Haralda III . Zwycięstwo było całkowite. Na polu bitwy poległ Tostig oraz król Norwegii. Po kilku dniach Harold II otrzymał wiadomość o kolejnej inwazji na Anglię. Tym razem zawitał król Normandii Wilhelm . Anglicy czym prędzej zmobilizowali się i błyskawicznie ruszyli na południe na spotkanie z nowym wrogiem. [więcej]
14 październik 1066
Pomiędzy 8 a 9 października dotarli do Londynu. W niedługim czasie ruszyli do "Starodawnej Jabłoni" w okolicach Sussex, gdzie zlokalizowane było miejsce koncentracji angielskiej armii. Wtedy nastąpiła rzecz dziwna. Nie czekając na zakończenie zgrupowania swych wojsk, Harold II wyruszył przeciwko Wilhelmowi . Gdyby zaczekał kilka dni, jego armia byłaby znaczne liczniejsza. On mimo to, z mniejszymi siłami, udał się na wielką bitwę. Było to zachowanie niezwykłe dla tak wytrawnego wodza, jakim był Harold. Od dawna wielkie głowy tego świata zastanawiają się, dlaczego tak postąpił. Hipotez jest wiele, ale najbardziej prawdopodobna wydaje się ta: Angielski król wiedział, że głównym atutem Normanów jest ich konnica. Od momentu inwazji aż tej pory trzymali się oni własnej floty pustosząc południowe tereny. Gdyby wydostali się poza nadbrzeże na równiny Anglii, mogliby stać się bezkonkurencyjni w starciu z angielską piechotą. Zaryzykował więc i podążył na południe, aby zablokować Normanów od północy na półwyspie, na którym stacjonowali. Od południa zaś wysłał flotę, która miała zniszczyć ich statki i odciąć ich od punktów zaopatrzenia. Zwycięstwo miało być zupełne. Król Anglii próbował zaskoczyć normandzkiego księcia, ale zwiadowcy dostrzegli go trzynaście kilometrów przed Hastings, więc o zasadzce nie mogło być mowy. Harold wysłał do Wilhelma posłańca z propozycją, by konflikt o prawo do tronu rozstrzygnąć w bezpośrednim pojedynku pomiędzy dwoma zainteresowanymi pretendentami. Wilhelm nie przyjął wyzwania. 14 października 1066 roku doszło do bitwy pod Hastings, w trakcie której zbłąkana strzała ugodziła Harolda w twarz, a w chwilę później woje Wilhelma poćwiartowali jego ciało.
Złota myśl na dziś
Ważne bitwy
