ozdoba

NAJAZD ARMII THORKELLA NA ANGLIĘ
1009–1012

ozdoba
894-896 Wojna bułgarsko-bizantyjska
917-924 Wojna bułgarsko-bizantyjska
953-955 Bunt Ludolfa w Niemczech
955 Najazd Węgrów na Bawarię
1001-1004 Wojna bułgarsko-bizantyjska
1009–1012 Najazd armii Thorkella na Anglię
1015-1018 Wojna bułgarsko-bizantyjska
1078 - 1080 Wojna cesarza Henryka IV z Saksonią
1081-1085 Wojna bizantyjsko-normańska
1096-1099 I wyprawa krzyżowa
1109 Wojna polsko-niemiecka
1145-1149 II wyprawa krzyżowa
1189-1192 III wyprawa krzyżowa
1202-1204 IV wyprawa krzyżowa
1217-1221 V wyprawa krzyżowa
1221-1223 Dżebe i Subedej w zachodniej Azji
1235-1242 Najazd Batu i Sübedeja na Europę
1248–1254 VI wyprawa krzyżowa
1253 Kampania Opawska
1259-1260 Najazd Burundaja na Polskę
1270 VII wyprawa krzyżowa
1283-1309 Wojna krzyżacko-litewska
1302-1305 Wojna francusko-flamandzka
1308-1309 Zabór Pomorza Gdańskiego przez Krzyżaków
1311-1325 Wojna krzyżacko-litewska
1327-1332 Wojna polsko-krzyżacka o Pomorze Gdańskie i ziemię chełmińską
1337–1453 Wojna stuletnia
1381–1384 Pierwsza wojna Jagiełły z Witoldem
1382-1385 Wojna Grzymalitów z Nałęczami
1390-1392 Druga wojna Jagiełły z Witoldem
1391 Pierwsza wojna Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem
1393-1394 Druga wojna Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem
1396 Trzecia wojna Władysława Jagiełły z Władysławem Opolczykiem
1406–1408 Wojna o Psków
1409–1411 Wojna Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim
1414 Wojna głodowa
1419–1436 Wojny husyckie
1422 Wojna golubska
1431–1435 Wojna polsko-krzyżacka
1438 Wojna z Habsburgami o koronę czeską
1440 – 1442 Wojna domowa na Węgrzech
październik 1443 – luty 1444 Pierwsza kampania Władysława Warneńczyka przeciwko Turkom
wrzesień - listopad 1444 Druga kampania Władysława Warneńczyka przeciwko Turkom
1454–1466 Wojna trzynastoletnia
1471-1474 Interwencja zbrojna na Węgrzech przeciwko Maciejowi Korwinowi
wrzesień-grudzień 1474 Wyprawa polsko-czeska na Śląsk
1490-1492 Walki Jana Olbrachta z Władysławem II na Węgrzech
październik-grudzień 1490 Wyprawa Maksymiliana I Habsburga na Węgry
1492-1494 Wojna Litwy z Moskwą
1494-1495 Pierwsza wojna włoska
1497 Wyprawa mołdawska Jana Olbrachta
1500-1503 Wojna Litwy z Moskwą o Siewierszczyznę
1506 Wojna Polski i Litwy z Mołdawią
1507-1508 Wojna o Bramę Smoleńską z Moskwą
1509 Wojna Polski i Litwy z Mołdawią
kwiecień 1512 Najazd Tatarów na Wołyń
1512-1522 Wojna Litwy z Moskwą
1516 Wojna Polski i Litwy z Tatarami
1519-1521 Wojna pruska

W sierpniu 1009 roku do wybrzeży Anglii dotarła duńska flota, która znana jest w historii pod nazwą armii Thorkella. Po połączeniu swych sił z wikingami zamieszkującymi wyspę Wight rozpoczęli pustoszenie terenów Anglii.

Pierwsze uderzenie połączonych oddziałów Thorkella, Heminga i Eglafa spadło na Sandwich, które zostało zdobyte i złupione.
Następny atak nastąpił na Canterbury, lecz otrzymany trybut w wysokości trzech tysięcy funtów srebra powstrzymał Skandynawów od zajęcia miasta.

"...Duńczycy przenieśli się na wyspę Wight, skąd urządzali ataki na pobliskie Hampshire i położone dalej na północ Berkshire. Ethelred nakazał powołać pod broń cały naród, choć, jak zaznacza autor Kroniki, nieprzyjaciel przemieszczał się jak i gdzie chciał.[..]
Jak dowiadujemy z przekazu Kroniki, wojskom króla udało się nawet spotkać z armią najeźdźców, lecz do walki nie doszło. Powodem była interwencja ealdormana Mercii Eadrica, który powstrzymał wojsko przed atakiem..."


Fragment książki: J. Morawiec "KNUT WIELKI" s. 69

"...Niepowstrzymywani przez nikogo wikingowie urządzali najazdy w Kent i Essex po obu stronach Tamizy, zapuszczając się nawet na Londyn, którego nie zdołali zdobyć. Po Bożym Narodzeniu zaatakowali Oxford a przez resztę zimy operowali u wybrzeży Kentu..."


Fragment książki: J. Morawiec "KNUT WIELKI" s. 69

9 kwietnia 1010 roku armia Thorkella zdobyła Ipswich.
Ringmere 5 maja 1010 roku

Zwraca się uwagę na zmianę taktyki wojsk skandynawskich, które wyraźnie dążyły wówczas do otwartego starcia z siłami anglosaskimi. Niewykluczone, że było to spowodowane, odmiennymi niż dotąd, planami najeźdźców. Thorkell był prawdopodobnie zainteresowany czymś więcej niż szybkim zdobyciem łupów i, równie szybkim, powrotem w swoje strony. Już działania roku poprzedniego pozwoliły jego wojskom zebrać znaczące łupy. Skierowanie się od razu w stronę Ringmere mogło być tymczasem wynikiem bardziej dalekosiężnego planowania. Russell Poole podkreśla strategiczne znaczenie rejonu, w którym rozegrano bitwę. Jego kontrola ułatwiała dalsze przemieszczanie się w Anglii Wschodniej oraz otwierała drogę w różnych kierunkach w głąb kraju. Armia Ulfcetela samą swoją obecnością, mogła te plany zniweczyć.

Według Kroniki Anglo-Saskiej, armia Thorkella osiągnęła dość łatwe zwycięstwo. Opierający się na jej przekazie Jan z Worcester wskazuje, że gdy bitwa rozgorzała w pełni, wojska Ulfcetela rozpierzchły się. Wpływ na to mogła mieć śmierć wielu znaczących rycerzy, między innymi Athelstana, szwagra lub zięcia króla Anglii oraz Wulfrica, syna ealdormana Mercii Leofwine. Tym, który jako pierwszy miał opuścić pole walki, był Thorkell, bez wątpienia Skandynaw, który zapewne brał udział w bitwie jako jeden z wielu najemników zatrudnianych przez Ethelreda.


Fragment książki: J. Morawiec "KNUT WIELKI" s. 71

ozdoba

Klęska pod Ringmere sparaliżowała wszelkie możliwości obronne Anglosasów. Armia Thorkella przez resztę roku, właściwie nie niepokojona, atakowała paląc i grabiąc, kolejne miejsca w południowo-zachodniej Anglii. Kronika Anglo-Saska wymienia Thetford, Cambridge, Oxfordshire, Buckinghamshire oraz Bedford. Najeźdźcy, wyposażeni w konie, byli mobilni i nieuchwytni. Na Tamizie cumowały ich łodzie, do których regularnie zwożono łupy. Ostatnim akcentem 1010 roku (30 listopada) było spalenie Northampton.


Fragment książki: J. Morawiec "KNUT WIELKI" s. 73

8 września armia Thorkella rozpoczęła oblężenie Canterbury. Po trzech tygodniach miasto było zdobyte. Zadecydować miała o tym zdrada jednego z archidiakonów imieniem Elfmer. Wikingowie przez jakiś czas plądrowali miasto a następnie podążyli w stronę wybrzeża, gdzie stacjonowały ich łodzie. Napastnicy zabrali ze sobą sporą liczbę jeńców. Wśród nich byli: arcybiskup Canterbury Elfheah, biskup Rochester Godwine, szeryf Alfred oraz Leofrun, przeorysza klasztoru św. Mildredy.


Fragment książki: J. Morawiec "KNUT WIELKI" s. 73-74

13 kwietnia 1012 roku Ethelred II Bezradny i jego gremium postanowili wypłacić Thorkellowi okup w wysokości 48 tysięcy funtów srebra.
19 kwietnia 1012 roku wikingowie Thorkella zamordowali jednego z jeńców - arcybiskupa Canterbury Elfheaha. To wydarzenie znacznie przyśpieszyło wypłacenie okupu. Męczeńska śmierć duchownego, zamiast zdopingować Anglosasów do walki, doprowadziła do załamania ich morale.
Po otrzymaniu okupu na przełomie wiosny i lata Thorkell rozpuścił większość wojska i sam z flotą w liczbie 45 łodzi przeszedł na stronę Ethelreda II. Jak ten wyczyn udał się angielskiemu królowi, do dziś pozostaje tajemnicą. Jedno jest pewne: to oznaczało koniec wojny z armią Thorkella.

Strona główna Władcy Ważne bitwy Polityka prywatności Antykwariat Księga gości